Ο έρωτας στα χρόνια του πολέμου.. Υπό τον θάνατο που μας πλησιάζει απλώνοντας την εικαστική (προς το παρόν) άβυσσο στα μάτια μας , κάθε στιγμή που βιώνουμε ακόμη εν ειρήνη, οφείλουμε να την αρπάζουμε από τα μαλλιά. Αρκεί να μην φορά περούκα. Φύση και θέση αισιόδοξος πάντα θα πιστεύω πως δίνεται μια ευκαιρία καταμεσής μιας καταστροφής. Είναι γιατί από έφηβος προσηλυτίστηκα σε μια από τις ιδέες ενός ιστορικού λαού, των Κινέζων, κατά την οποία το λήμμα κρίση γράφεται με δύο γράμματα. Το ένα σημαίνει κίνδυνος και το άλλο ευκαιρία. Και στην περίπτωση του πολέμου ή του έρωτα (πόλεμος είναι και ο έρωτας) χωράει χέρι γάντι. Η βίαιη απώλεια έτσι του φωτός της ζωής σου, προκαλεί την κήρυξη πολέμου για την ανάκτηση των χαμένων εδαφών. Αρχικά πενθείς με τις παγωμένες σταγόνες του πόνου στα μάτια, στη συνέχεια νοσταλγείς παραισθησιασμένος και εν τέλει αποφασίζεις να το διεκδικήσεις ξανά Νικηθείς ή ηττηθείς θα παρηγορείσαι στη σκέψη ότι εσύ δεν έπεσες στο πεδίο αμαχητί..
