ΚΙ ΟΜΩΣ ΟΙ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ

 ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΣΤΟ ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ ΔΕΝ ΕΛΕΓΑΝ ΨΕΜΑΤΑ

Θυμάστε μήπως τι συνέβη προ δύο εβδομάδων στην Ολλανδία; Οπαδοί της Μακάμπι γάβγιζαν  στο γήπεδο εν χορώ πως:«Η Γάζα δεν έχει σχολεία γιατί δεν έχει παιδιά» Μόνο επιπόλαιο ή εκ του προχείρου δεν ήταν το σύνθημα. 

Την πάσα αλήθεια ομολογούσαν δια του γνωστού Εβραϊκού φασισμού. Αρχικώς σε καταφύγια είχαν μετατραπεί τα σχολειά στη Γάζα. Κάτι που αντελήφθησαν οι Ισραηλινοί και βομβάρδισαν τα κτηρια στέγασής τους, Συνέπεια αυτού ήταν ο θάνατος πλέον των έντεκα χιλιάδων παιδιών. 

Να γιατί ακόμη και τα Ηνωμένα Έθνη έχουν υιοθετήσει τον όρο «scolasticide» («σχολειοκτονία»). Όρος που η χρήση του για πρώτη φορά έγινε από την καθηγήτρια της Οξφόρδης Κάρμα Ναμπούλσι. 

Πλέον των 650.000 παιδιών σχολικής ηλικίας, 200.000 φοιτητών και φοιτητριών φοιτητές και φοιτήτριες, και 35.000 παιδιών νηπιακής ηλικίας έχουν διακόψει τη φοίτησή τους με το 93% των κτηριακών εγκαταστάσεων να έχει ολοσχερώς καταστραφεί.

Που σημαίνει ότι: Η μόρφωση τουλάχιστον δύο γενιών έχει -- αν επιζήσουν-- είναι γι αυτές όνειρο απατηλό. Με τον όρο γενοκτονία να βρίσκει στην Παλαιστίνη την κατά κυριολεξία αντιπροσώπευσή του. 

«Ο σημερινός πόλεμος στη Γάζα δεν μοιάζει με κανέναν άλλο των τελευταίων χρόνων. Οι σημερινές αντιλήψεις για τις παρατεταμένες κρίσεις και τους πολέμους δεν έχουν αντιμετωπίσει ένα πλαίσιο πολλαπλών εκτοπίσεων, απώλειας ζωών και τραυματισμών, καθώς και την κλίμακα της καταστροφής και των ζημιών στις μη στρατιωτικές υποδομές, συμπεριλαμβανομένων των χώρων εκπαίδευσης και των ευκαιριών μάθησης, όπως παρατηρείται στη Γάζα», αναφέρεται σε μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα.

Όμως, αυτοί που επιζούν δεν παραιτούνται. Πολλοί εθελοντές έχουν στήσει εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες για τα εκτοπισμένα παιδιά, οι γονείς διδάσκουν οι ίδιοι τα παιδιά τους, προσπαθώντας όσο μπορούν μέσα στα συντρίμμια να διατηρήσουν μια στοιχειώδη επαφή με τη μάθηση. 

Χωρίς βιβλία και σημειώσεις τις περισσότερες φορές, εν μέσω βομβαρδισμών, που αναγκάζουν κάθε φορά τις οικογένειες να αναζητούν άλλο χώρο για ένα στοιχειώδες μάθημα. Περισσότερο ως μέσο ανακούφισης από τον πόνο του πολέμου και λιγότερο ως εκπαιδευτική εμπειρία, αφού τίποτε δεν μπορεί να υποκαταστήσει το κανονικό σχολείο.