ΑΣΥΜΕΤΡΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

  Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Το Ισραήλ γνώρισε δις τη Νέμεση για την Ύβρι της αλαζονείας του στον Λίβανο

Φάκελος: 7η Οκτώβρη-Ένας χρόνος μετά

 

Στις 7 Οκτωβρίου του 2023, η Χαμάς επέφερε θεαματικό πλήγμα στην εικόνα του Ισραήλ ως στρατιωτικά πανίσχυρου και αδιαμφισβήτητου ηγεμόνα της Μέσης Ανατολής. Ένα χρόνο αργότερα, ο Νετανιάχου και οι συνένοχοί του στη γενοκτονία της Γάζας κομπάζουν ότι παίρνουν τη ρεβάνς. 

Οι δολοφονίες του Ισμαήλ Χανίγια και του Χασάν Νασράλα, σε συνέχεια των βαρύτατων πληγμάτων σε βάρος των πιο επικίνδυνων αντιπάλων του Ισραήλ σε Παλαιστίνη και Λίβανο, εμφανίζονται ως δικαίωση της πιο εγκληματικής, ακροδεξιάς κυβέρνησης που γνώρισε ποτέ το εβραϊκό κράτος.

Η εξόντωση του ηγέτη της Χεζμπολά, στις 27 Σεπτεμβρίου, ήταν το ισραηλινό αντίστοιχο της 9^ης Απριλίου 2003, όταν τα αμερικανικά τεθωρακισμένα αλώνιζαν στη Βαγδάτη. Το γόητρο της Αμερικής, που είχε τρωθεί βαρύτατα από τις επιθέσεις της 11^ης Σεπτεμβρίου του 2001 στους Δίδυμους Πύργους και το Πεντάγωνο, εμφανιζόταν αναστυλωμένο ύστερα από τους «νικηφόρους» πολέμους σε Αφγανιστάν και Ιράκ. 

Οι θερμοκέφαλοι της κυβέρνησης Μπους πανηγύριζαν την αρχή ενός «Νέου Αμερικανικού Αιώνα», ο οποίος ωστόσο αποδείχθηκε βραχύβιος. Τα επόμενα χρόνια, οι ΗΠΑ υποχρεώθηκαν να δεχθούν μια άτυπη συγκυριαρχία στο Ιράκ με τον ισχυρότερο αντίπαλό τους στην περιοχή, το Ιράν, και να αποχωρήσουν με τους πιο ταπεινωτικούς όρους από το Αφγανιστάν των Ταλιμπάν.

Κάμποσα ιμπεριαλιστικά κράτη έχουν πέσει τις τελευταίες δεκαετίες στην παγίδα των ασύμμετρων πολέμων, αν και το φιάσκο της Γαλλίας απέναντι στο FLN της Αλγερίας θα έπρεπε να τα έχει κάνει προσεκτικότερα. Σε πρώτο χρόνο τα πράγματα φαίνεται να εκτυλίσσονται ιδανικά για τον ισχυρό που εισβάλλει με θηριώδη ισχύ, αλλά χωρίς ξεκάθαρο στρατηγικό στόχο, στην επικράτεια του ασθενέστερου. Ωστόσο ο χρόνος κυλάει εναντίον των αλαζόνων. Ο ανταρτοπόλεμος εκείνων που δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά μόνο τις αλυσίδες τους μεταφράζεται σε διαρκή αιμορραγία των ισχυρών – σε ανθρώπινες ζωές, στην οικονομία, την πολιτική ισχύ και την ηθική τους υπόσταση. Ακόμη κι αν δεν έχουν χάσει καμία μάχη σε ανοιχτό πεδίο, κάποια στιγμή αναγκάζονται να τα μαζέψουν, αφήνοντας πίσω τους το χάος, το μίσος και πολύ πιο ισχυρούς αντιπάλους από εκείνους που αρχικά αντιμετώπιζαν.

Το Ισραήλ γνώρισε δύο φορές τη Νέμεση για την Ύβρι της αλαζονείας του στον Λίβανο. Η πρώτη φορά ήταν την περίοδο 1982-2000. Ο στρατός του μπήκε στη γειτονική του χώρα για να τσακίσει την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) του Γιάσερ Αραφάτ και των συντρόφων του. 

Το κατάφερε μέσα σε λίγες εβδομάδες, εγκατέστησε τον Φαλαγγίτη Τζεμαγέλ ως πρόεδρο του Λιβάνου και ο ισραηλινός στρατός λειτουργούσε ως δύναμη κατοχής στο νότιο τμήμα της χώρας. Τελικά αναγκάστηκε να αποχωρήσει αφήνοντας πίσω του έναν πολύ δεινότερο, στρατιωτικά, αντίπαλο από την PLO: τη Χεζμπολάχ, που αναδείχθηκε σε βασική αντικατοχική δύναμη.

Η δεύτερη φορά ήταν το 2006, όταν το Ισραήλ εισέβαλε εκ νέου στον Λίβανο για να τσακίσει τη Χεζμπολάχ, αλλά με το ζόρι πήρε την «ισοπαλία» ύστερα από έναν πόλεμο 34 ημερών. 

Τώρα επιχειρεί για τρίτη φορά να κλείσει τους λογαριασμούς του στον Λίβανο ενώ δεν έχει καταφέρει ακόμη, μετά από έναν χρόνο ολέθρου, να ελέγξει τη Γάζα, με κίνδυνο να εγκλωβιστεί σε μια μακρά σύγκρουση όπου και πάλι ο χρόνος θα μετράει ανάποδα. 

Τουλάχιστον κατάφερε, στη διάρκεια αυτού του χρόνου, να γίνει το ίνδαλμα της διεθνούς Ακροδεξιάς, τύπου Λεπέν, Όρμπαν και Μελόνι. Των απογόνων του ναζισμού και του φασισμού, που έχουν αντικαταστήσει προ πολλού τον αντισημιτισμό με την ισλαμοφοβία. Να τους χαίρονται!

Πηγή Πριν