Η συγκρότηση του Νέου Λαϊκού Μετώπου είναι μία ακόμα απόπειρα αριστερής κυβερνητικής συνεργασίας στη Γαλλία. Έχει προηγηθεί το Λαϊκό Μέτωπο το 1936, το Κοινό Πρόγραμμα το 1972 και η κυβέρνηση Μιτεράν με το ΚΚ Γαλλίας το 1981 και η Πληθυντική Αριστερά του Ζοσπέν το 1996.
Οι συνεργασίες αυτές πλην της επιτυχημένης του τεραστίας προσωπικότητας Μιτεράν, συγκροτήθηκαν ενάντια σε έναν απειλητικό εχθρό (φασισμό, νεοφιλευθερισμό), με κατάληξη την ήττα.
Το τεράστιο απεργιακό κίνημα εκατομμυρίων εργαζομένων κατέληξε στη συμφωνία του Ματινιόν: αυξήσεις στους μισθούς, καθιέρωση συλλογικών συμβάσεων και της εβδομάδας των 40 ωρών χωρίς μείωση αποδοχών, πληρωμένη καλοκαιρινή άδεια δυο βδομάδων και εργατική αντιπροσώπευση στη διοίκηση των εργοστασίων.
Παρά τη συμφωνία, οι απεργίες συνεχίζονταν καθώς συχνά οι εργάτες διεκδικούσαν εθνικοποίηση των μονάδων, που είχαν καταλάβει και σταμάτησαν μόνο με την παρέμβαση του ΓΚΚ και τη δήλωση του γραμματέα του Μορίς Τορέζ «πρέπει να ξέρουμε πώς να σταματάμε μια απεργία».
Η νοσταλγική υπόμνηση στο Λαϊκό Μέτωπο του 1936 οφείλεται στο μεγαλύτερο εργατικό κίνημα που γνώρισε η Γαλλία μετά την Κομμούνα του 1871 και στις πρωτόγνωρες εργατικές κατακτήσεις. Ποιά ήταν η συνέχεια;
Οι απεργίες σταμάτησαν, η κυβέρνηση μετά από λίγο ανακοίνωσε ένα μεγάλο πρόγραμμα εξοπλισμών, οι δημόσιες κοινωνικές δαπάνες άρχισαν να πετσοκόβονται, ο πληθωρισμός εξανέμιζε τις αυξήσεις και τον Μάρτη του 1937, η αστυνομία σκότωσε έξι εργάτες σε αντιφασιστική διαδήλωση.
Η κυβέρνηση παραιτήθηκε (22/6/1937), ακολούθησαν άλλες κυβερνήσεις του Λαϊκού Μετώπου, με ή χωρίς τον Λεόν Μπλουμ, μέχρι που η κυβέρνηση Νταλαντιέ -μετά τη διάλυση του ΛΜ- κατήργησε τη 40ωρη εβδομάδα τον Νοέμβρη του 1938.
Η γενική απεργία στις 30 Νοέμβρη απέτυχε και χτυπήθηκε σκληρά από την αστυνομία, καθώς η διάψευση και η απογοήτευση είχαν αποδιοργανώσει την εργατική τάξη. Το ΓΚΚ κηρύχθηκε παράνομο το φθινόπωρο του 1939
Η τρίτη προσπάθεια ήταν η κυβέρνηση της «Πληθυντικής Αριστεράς» με πρωθυπουργό το Λιονέλ Ζοσπέν του ΣΚ. Το εργατικό κίνημα με τις νικηφόρες απεργίες εκατομμυρίων εργαζομένων το 1995 απέτρεψε τη «μεταρρύθμιση» του συνταξιοδοτικού του δεξιού πρωθυπουργού Αλέν Ζιπέ.
Σε λίγο ο Ζοσπέν ψήφισε το «Σύμφωνο Ανάπτυξης και Σταθερότητας» της ΕΕ (θεμέλιο της ευρωζώνης), συνέχισε τις ιδιωτικοποιήσεις (Air France) και συμμετείχε στον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας. Το 2002 η ΠΑ έχασε τις προεδρικές και τις βουλευτικές εκλογές, ενώ ο Ζοσπέν ήρθε τρίτος μετά τον Ζαν-Μαρί Λεπέν, πατέρα της Μαρίν. Είχε έρθει η ώρα να ανατείλει η ακροδεξιά
Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο έρχεται να πολεμήσει τον «μακρονισμό» (τώρα δεν τολμούν καν να μιλήσουν για κατάργηση του «νεοφιλευθερισμού») και την ακροδεξιά (αυτήν που έφερε η κυβέρνηση της ΠΑ).
Ο Σίσυφος συνεχίζει ακάθεκτος το έργο του και μετά από κάθε κατρακύλα αρχίζει να σπρώχνει το βράχο από όλο και πιο κάτω.
Όσο ριζοσπαστικά και αν είναι τα προγράμματά τους, δεν αξίζουν ούτε το χαρτί πάνω στο οποίο είναι γραμμένα, καθώς δεν διατίθενται να συγκρουστούν με την αστική τάξη. Υποσχέσεις με την «άδεια των αρχών» που φέρνουν μόνο ταπεινωτικές ήττες.
Ο επαναστατικός δρόμος δεν υπάρχει καν γι’ αυτούς. Και αυτοαποκαλούνται
ρεαλιστές και καινοτόμοι! Που ξέχασαν τις Βερσαλίες και το 1789
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου