Και διηγώντας τα κλαις. Ή μήπως να χαμογελάς.. Για να ξεφύγει της γκρίνιας και της μιζέριας το μυαλό. Κάπως έτσι ...διέρχονταν πάνω μου τα καλοκαίρια και στο βάθος το σκαφί μου. Λιμένας απόπλου τού επί των Κυκλάδων γύρου των ονείρων; Η Σύρος τότε. Στη Σέριφο η φωτό. Στο αναρχοκρατούμενο νησί. Με τα οικογενειακά βάρη επί της αβάσταχτης ελαφρότητας του είναι μου. Ο τρίτος μου γιος.Ή αλλέως πως. Το τρίτο βασανάκι μου. Ο Εκτοράκος.Σήμερα και αυτός ακαδημαϊκός πολίτης. Για σκέψου ..σκέπτομαι. Από λιλιπούτειο ανθρωπάκι άνθρωπος. Με την επαναστατική άρνηση σε πρώτη ζήτηση.Το ανεκπλήρωτο όνειρό μου; Μια κόρη ρε γαμώ το αρσενικοβότανο που κατάπια. Βλέπω γένια τριγύρω μου όπως οι ζωόφιλοι ουρές. Κατά μία άποψη ευτυχώς.. Θα τη κρατούσα δια της δόλιας βίας στο ράφι. Ουδείς γαμπρός -- ως είθισται οι πεθεροί-- θα ήταν άξιός της ή καλλίτερος εμού..Θα τις πάρεις έτοιμες μου λένε οι φίλοι.. Επισήμως έχω μία. Του μεσαίου μου γιατρός ως η τέως σύζυγος..Μου έκαναν το σπίτι νοσοκομείο!! Πως το είπε ο Κούρκουλος; Όχι άλλο κάρβουνο. Όχι άλλη άσπρη μπλούζα λέω εγώ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου