Αναρτώ ένα από τα αριστουργήματα του Δημήτρη Λάγιου ερμηνευμένο από την αναντικατάστατη Σωτηρία και το αφιερώνω αποκλειστικά στη πάρτη μου. Γιατί τα κείμενα που γλιστρούν πάνω στην οθόνη δεν είναι η μιλιά μου. Είναι η ψυχή μου Που από τα χρόνια της σπουδής την φυσώ σαν αύρα στη ζωή του λαού μου. Κι όταν γράφω λαός δεν εννοώ τα λυκόρνια που έχουν καταξεσκίσει τις σάρκες του. Αλλά τον ανασφάλιστο και σκλάβο του μόχθου που με τον καρπό της δουλειάς του πλουτίζουν οι άνθρωποι της κατά κανόνα απόμακρης και όχι διπλανής πόρτας..
..............................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου