Απευθύνομαι στους φυσικούς μου δικαστές. Τους γιους μου. Tου ατομικού δικαιωματισμού.. Που ξέρω ότι ανιχνεύουν στα γραπτά μου ακόμη και δυσδιάκριτες αφορμές καταδίκης της γενιάς μου.
Ακούστε με πιγκουΐνοι:
Εμείς πήραμε τους δρόμους της φωτιάς πλήρεις καλών προθέσεων. Όμως καήκαμε.. Προηγουμένως ωστόσο πλημμυρίσαμε με φως τη ζωή μας έστω και αν στην άκρη μας αυτοπυρποληθήκαμε.
"Προκάμαμε" ωστόσο να της δώσουμε νόημα. Οραματιστήκαμε. Μια κοινωνία ισότητας και δικαιοσύνης. Εξαιρούνται οι ΜΚΟ της μίζας και οι πάσης φύσης δικαιωματιστές κυρίως των αδελφών ψυχών και του μπάφου.
Γι αυτό και την υμνήσαμε. Στους ναούς της δικής μας θρησκείας. Μ' εκείνους των μουσικών και ποιητικών αριστουργημάτων που κεντούσαν νότες στις πολιτικές δοξασίες της.
Στα διαλείμματα των μαχών ερωτευόμασταν.
Καρπός των ερώτων αυτών είσαστε εσείς. Μια νέα ποιότητα ύλης σας χαρακτηρίζει ο Μαρξ.. Όμως δεν τρώγεστε. Και μου σπάτε νεύρα. Γιατί κρίνετε ίνα μην κριθείτε.
Άλλο να κάνεις πλάνο γενικό κι από ψηλά κι άλλο να καις την Πανεπιστημίου κατά τους διεκδικητικούς σου αγώνες και στην άκρη της, δίπλα σου στο κοντινό, να θρηνείς νεκρούς τον Κουμή και την Κανελλοπούλου. Ή τον Πέτρουλα τον Γρηγορόπουλο και τον Τεμπονέρα.
Είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού τα σημάδια από τις σταγόνες του πόνου στα μήλα των προσώπων μας για να διασφαλίσουμε με γνώση το μέλλον σας. Αλλά εσείς σαγηνευτήκατε από τις ψηφιακές καρικατούρες. Και απομονωθήκατε στις παραισθήσεις των μπάφων και της πρέζας..
Σας χαρίσαμε τη ζωή. Κατακτήστε την.. Οι δρόμοι είναι άδειοι. Και σας περιμένουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου