Είπα ν’ αποφύγω την πολιτική κριτική γιατί δεν εξαιρώ τη πάρτη μου της καταγγελίας αυτής. Στα δέκα μου χρόνια το χριστουγεννιάτικο δώρο μου μια μπάλα ήταν. Για να βγω αξημέρωτα στην αλάνα και παθιασμένος να την σουτάρω μόνος στον τοίχο.
Έχω όμως πει πως επειδή εγώ υποκύπτω στα όποια καταστροφικά πάθη μου –όπως η μπάλα και το τσιγάρο-- δεν σημαίνει ότι είναι παραδείγματα προς μίμηση. Αντιθέτως. Όμως: Παραδιδόμενος μανιωδώς σε αυτά επιχειρώ να τα σιχαθώ και ν’ απαλλαγώ των βιολογικών κοινωνικών και πολιτικών συνεπειών τους.
Γιατί γνωρίζω λόγω ιδιότητας από τα έδρανα των πρώτων θέσεων, πως πλέον ο αθλητισμός από ψυχαγωγία έχει εν γένει μετασχηματιστεί σε όπιο των λαών.
Στη σκιά του κρύβονται ένας μεταξύ των αθλητών αδυσώπητος ανταγωνισμός και η αγριότητα του φονικού κέρδους των παραγόντων. Εν προκειμένω της ΦΙΦΑ.
Είναι δε αυτή τόσο αδίστακτη στις αποφάσεις της, που και αν οι λαοί της στρέψουν τη πλάτη θα τις υλοποιήσει. Δεν ορρωδεί προ ουδενός.
Τι κι αν ο Καντονά επιχείρησε να μποϋκοτάρει το προϊόν της στο εν ονόματι Κατάρ Δυτικό μόρφωμα (κάτι σαν το Κουβέιτ που στήθηκε το 1948 από τους Άγγλους για τον ορυκτό του πλούτο..)
Φωνή βοώντος εν τη αραβική ερήμω --Οι λαοί αφυπνίζονται όχι οι όχλοι--..
Προέβη η FIFA στην οργάνωσή του πατώντας στα πτώματα χιλιάδων μεταναστών της οικονομικής ανωνυμίας. Καθ’ εικόνα και ομοίωση του Χιτλερικού φασισμού. Που το 1936 διοργάνωσε Ολυμπιακούς αγώνες την οποία διάνθισε με το παραλήρημα της Άριας φυλής, προεξοφλώντας, την διά μέσου της Γερμανίας συνέχεια της αιματηρής ηγεσίας του, επί της Ευρωπαϊκής Ηπείρου..
Αντίτυπό του ήταν και ο χουντικός Βιδέλα της Αργεντινής, που έστησε το Μουντιάλ του 1978.
Τελικά το κατέκτησε δια μέσου σωρού αμφισβητήσεων, η χώρα που το φιλοξένησε. Για να εξαπολύσει μια προπαγάνδα χυδαίων εγκωμίων του καθεστώτος του. Και κυρίως για να συγκαλύψει το πογκρόμ κατά των αριστερών και των κομμουνιστών.
Αν κατ’ αντιστοιχία σας ήρθε στον νου ο επίσης φασίστας Παπαδόπουλος μ’ εκείνες τις γελοίες στρατοκρατικής υφής παράτες στο Παναθηναϊκό στάδιο, δικαίως συνέβη.. Ο επόμενος αυτού ήταν εκείνο το πολιτικό ξέπλυμα του Νεοπασόκ της βελούδινης δικτατορίας. Η Σημιτομαϊμού. Που στο πλαίσιο των διαταγμάτων (τις λένε και οδηγίες ) του Ελσίνκι και μιας επίπλαστης ευημερίας της λογιστικής ασάφειας, διοργάνωσε Ολυμπιακούς αγώνες το 2004 στην Αθήνα.
Μερικά χρόνια αργότερα ξέσπασε η καταστροφή. Που ήταν ότι πιο συγκεκριμένο και σαφές βίωσαν οδυνηρά τουλάχιστον τρεις γενιές. Εκείνο όμως που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι τόσο αυτό που συντρέχει, αλλά αυτό που θυμάσαι και πως το θυμάσαι. Γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται και όχι πάντα ως φάρσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου