Η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΜΠΑΙΓΜΟΥ

Η κυβέρνηση πράγματι παρεμβαίνει στο αγκάθι των πλειστηριασμών .. Αλλά για τη προστασία των τραπεζών.. 

Απογειώνοντας τον εμπαιγμό, η κυβέρνηση «διαφημίζει» το «νέο πλαίσιο προστασίας», όπως το αποκαλεί, που καταρτίζει και που έγκειται σε «παρεμβάσεις» όπως η ενεργοποίηση της νομοθετικής ρύθμισης για την κρατική επιδότηση στεγαστικών δανείων πρώτης κατοικίας.

Μέτρο που στην πραγματικότητα διευκολύνει τις τράπεζες να βάλουν στο «χέρι» τις απαιτήσεις τους από τα στεγαστικά δάνεια, ενώ σφίγγει και τη θηλιά των εκβιασμών στα λαϊκά νοικοκυριά.
Αποκαλυπτική ως προς τα παραπάνω είναι η ήδη υπάρχουσα νομοθετική ρύθμιση της σημερινής κυβέρνησης σχετικά με τους όρους για τη χορήγηση της επιδότησης.
Μεταξύ άλλων:

• Ο οφειλέτης υποχρεώνεται να καταβάλλει το μέγιστο της δυνατότητας αποπληρωμής.

Για οικογενειακό εισόδημα μέχρι 8.000 ευρώ το χρόνο η ελάχιστη συνεισφορά υπολογίζεται στο 5% του εισοδήματος.
Στο κλιμάκιο εισοδήματος πάνω από 8.000 ευρώ επιβάλλεται ελάχιστη εισφορά 10%.

• Η καταβολή της ελάχιστης εισφοράς του οφειλέτη αποτελεί όρο και προϋπόθεση, προκειμένου να χορηγηθεί η ενίσχυση του Δημοσίου.
• Η συμμετοχή του Δημοσίου διακόπτεται κατά τη διάταξη του σχετικού νόμου, δηλαδή σε περίπτωση «καθυστέρησης», που υπερβαίνει την αξία τριών μηνιαίων ελάχιστων συνεισφορών, από την πλευρά του οφειλέτη.
• Ο οφειλέτης πρέπει να είναι «συνεργάσιμος δανειολήπτης», με βάση τον «Κώδικα Δεοντολογίας» των τραπεζών.
• Η ελάχιστη εισφορά επανεξετάζεται στο τέλος κάθε έτους, προκειμένου να διαπιστωθεί τυχόν μεταβολή του οικογενειακού εισοδήματος.

Η «δεοντολογία» των τραπεζικών ομίλων

 

Χαρακτηριστική είναι και η απόφαση της Τράπεζας της Ελλάδας, που αφορά στο σύνολο των νοικοκυριών που θα τύχουν της όποιας προστασίας από πλειστηριασμούς.
Μεταξύ άλλων, προβλέπεται ότι βάση του υπολογισμού της «μελλοντικής ικανότητας αποπληρωμής» του οφειλέτη αποτελεί το ποσό που προκύπτει από τον υπολογισμό της τρέχουσας ικανότητας αποπληρωμής του οφειλέτη, με καταρχήν σταδιακή προσαύξηση ποσοστού 5% ανά πενταετία.

Το ποσοστό της προσαύξησης ανά πενταετία μπορεί να είναι ανώτερο ή κατώτερο του 5% ανάλογα με:
-- Την προσδοκία μελλοντικής αύξησης ή σε εκτίμηση μελλοντικής μείωσης του εισοδήματος του οφειλέτη από οποιαδήποτε αιτία, «εφόσον αυτή τεκμηριώνεται επαρκώς».
-- Την οικειοθελή δέσμευση του οφειλέτη να μειώσει τις δαπάνες διαβίωσης του ιδίου και των προστατευόμενων μελών της οικογένειάς του, «εφόσον δεν συντρέχουν άλλοι προφανείς λόγοι που καθιστούν μη ρεαλιστική την προοπτική μείωσης των δαπανών διαβίωσης».
Για την εκτίμηση των παραπάνω λαμβάνονται ενδεικτικά υπόψη το τρέχον επίπεδο δαπανών σε σχέση με τις «εύλογες δαπάνες διαβίωσης», που βρίσκονται βέβαια έτη φωτός πίσω από τις πραγματικές ανάγκες, η ηλικία του οφειλέτη, ο αριθμός και η ηλικία των προστατευόμενων μελών της οικογένειάς του, τυχόν προβλήματα υγείας του οφειλέτη και των προστατευόμενων μελών της οικογένειάς του, ακόμα και οι συνθήκες της αγοράς ή του κλάδου δραστηριότητας του οφειλέτη ή του εργοδότη του. Σε αυτό το πλαίσιο, η τυχόν ανάκαμψη του κλάδου στον οποίο εργάζεται ο οφειλέτης σημαίνει και αύξηση των τοκοχρεολυτικών δόσεων...