ΠΑΜΕ ΟΠΩΣ ΤΕΜΠΗ

 «Ναι, υπάρχει ρίσκο... Ολα στη ζωή είναι ρίσκο»... 

Αυτή ήταν η αμίμητη απάντηση του υπουργού Υγείας στη συνάντηση που είχε με νοσοκομειακούς γιατρούς την περασμένη βδομάδα, με θέμα τα απογευματινά επί πληρωμή χειρουργεία στα δημόσια νοσοκομεία. 

Ποιο είναι το ...ρίσκο; 

 

Να ρωτήσουν εμένα. Που εν τη πράξει διαπιστώνω σε κάθε χημειοθεραπεία τον Γολγοθά των ασθενών. Το μαρτύριό τους .Το γεγονός ότι - όπως ανέδειξαν οι γιατροί - το προσωπικό είναι έτσι κι αλλιώς ελάχιστο για να λειτουργήσουν τα χειρουργεία, είτε πρωινά δωρεάν είτε απογευματινά επί πληρωμή, απλώς επιβεβαιώνει τα αυτονόητα με τον πολιτικό αλήτη Γεωργιάδη ν' απαντά πως: . 

Παίρνουμε τα ...ρίσκα, ακόμη και στο ερώτημα  «ποιοι αναισθησιολόγοι θα κοιμίζουν τον ασθενή στα απογευματινά επί πληρωμή χειρουργεία, όταν υπάρχουν 280 κενές θέσεις αναισθησιολόγων σε όλη την Ελλάδα;». 

«Πάμε κι όπου βγει» λοιπόν με τον πλέον επίσημο τρόπο από το πολιτικό κάθαρμα , όσο κι αν προσπαθεί μετά τον σάλο να τα μαζέψει, απειλώντας μάλιστα με μηνύσεις. 

Ετσι κι αλλιώς, το «ρίσκο» αυτό το δοκιμάζουν χιλιάδες ασθενείς που ξεροσταλιάζουν κάθε μέρα ακόμα και για μια απλή ιατρική πράξη σε εξωτερικά ιατρεία. 

Που δεν έχουν τη δυνατότητα να ξεκινήσουν αγωγή στην ώρα της ή αναβάλλουν θεραπείες για σοβαρές ασθένειες. 

Που είναι αποκλεισμένοι από την πρόληψη ή που βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. «Ρίσκο», λοιπόν, γιατί πώς αλλιώς να λειτουργήσει με όρους αγοράς και εμπορίου ένα σύστημα Υγείας; Πώς αλλιώς να λειτουργήσουν τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια στα δημόσια νοσοκομεία και τις άλλες δομές Υγείας;