ΤΟ ΦΙΑΣΚΟ ΤΟΥ ΜΠΑΪΝΤΕΝ

 Ή ταν ή επί τας τα πάντα για τους Άραβες.. Παίζουν Σπαρτιάτικα το τελευταίο χαρτί της λευτεριάς τους..

.....................

 

 Το φιάσκο με το οποίο στέφθηκε η επίσκεψη-αστραπή του Μπάιντεν στη Μέση Ανατολή αναδεικνύει τα σοβαρά προβλήματα και τα μεγάλα διλήμματα που αντιμετωπίζει η αμερικανική στρατηγική στην περιοχή. 

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ είχε προγραμματίσει, πέρα από την παρουσία του στο Ισραήλ, να συμμετέχει σε μια τετραμερή συνάντηση που θα γινόταν την Πέμπτη στο Αμάν της Ιορδανίας, με τη συμμετοχή του βασιλιά της χώρας, του προέδρου της Αιγύπτου, και του επικεφαλής της Παλαιστινιακής Αρχής. Με σκοπό, προφανώς, να επιστρέψει η Αμερική ως ο πιο ισχυρός «παίκτης» και εγγυητής της σταθερότητας σε μια περιοχή στην οποία έχανε διαρκώς έδαφος τα τελευταία χρόνια, ενώ κινδύνευε να χάσει και την πρωτοκαθεδρία.

Ωστόσο, το έγκλημα με τον βομβαρδισμό του νοσοκομείου στην πόλη της Γάζας, που είχε ως συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους εκατοντάδες άνθρωποι, ασθενείς, τραυματίες και άμαχοι που είχαν βρει εκεί καταφύγιο, τίναξε τα σχέδιά του στον αέρα. 

Η ακύρωση της συνόδου από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες ανάγκασε τον Μπάιντεν να περιοριστεί σε μια ολιγόωρη παρουσία στο Τελ Αβίβ, όπου διαβεβαίωσε τον Νετανιάχου και την ακροδεξιά του κυβέρνηση ότι δεν θα είναι ποτέ μόνοι, υιοθετώντας παράλληλα δημοσίως το προκλητικό αφήγημά τους ότι για το έγκλημα ευθύνονται οι ίδιες οι παλαιστινιακές οργανώσεις και όχι το Ισραήλ — το οποίο, άλλωστε, το είχε στοχοποιήσει από καιρό, απαιτώντας την εκκένωσή του. 

Ήταν, αναμφίβολα, μια ταπείνωση για τον «πλανητάρχη», καθώς του έκλεισαν την πόρτα κατάμουτρα κάποιοι «ηγετίσκοι» τους οποίους θεωρούσε του χεριού του. Δεν το έκαναν, φυσικά, επειδή λυπήθηκαν τους Παλαιστίνιους (Σίσι, Αμπντάλα και Αμπάς φέρουν, άλλωστε, σημαντικό μερίδιο ευθύνης για τα δεινά τους), αλλά από ένστικτο πολιτικής επιβίωσης. 

Το ξέσπασμα οργής στον αραβικό κόσμο, που οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου ακόμη και να πολιορκήσουν τις πρεσβείες των ΗΠΑ (όπως στο Αμάν και τη Βυρητό, αλλά και στην Ιστανμπούλ) τους χτύπησε «καμπανάκι». Κάτι ανάλογο συνέβη και με τους μονάρχες της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, που αναγκάστηκαν να καταδικάσουν το Ισραήλ και να ανασύρουν από τη «ναφθαλίνη» το Παλαιστινιακό — νιώθοντας, εκτός των άλλων, την καυτή «ανάσα» της Τεχεράνης (και της Άγκυρας) να τους απειλεί. 

Η τροπή που θα πάρουν τελικώς οι εξελίξεις δεν θα κριθεί με τον τρόπο που πιστεύουν ορισμένοι. Εάν οι πληβείοι του αραβικού κόσμου καταφέρουν να σηκώσουν τη σημαία της «κόκκινης Ιντιφάντα», με στόχο όχι μόνο το κράτος του Ισραήλ, αλλά και τους καταπιεστές τους, ξαναπιάνοντας το νήμα της προδομένης Αραβικής Άνοιξης, τότε η Μέση Ανατολή ίσως πράγματι αλλάξει όψη. Διαφορετικά, αργά ή γρήγορα, θα κυριαρχήσουν πάλι τα σχέδια και οι ανταγωνισμοί των επενδυτικών δράκων.