Ποιου, ποιας, τα χείλη δεν το ψιθύρισαν; Ποιος αντιστρέφοντας τους δείκτες του ρολογιού δεν ένοιωσε ρίγη προσωπικού απολογισμού στη φωνή και στο άκουσμά του ; Σαν να ήταν χθες που χαϊδεύαμε τον χρόνο και παίζαμε με την ζωή.. Λες και επρόκειτο να ζούσαμε για πάντα.. Χθες που αγρυπνούσαμε την νύχτα με τις μέρες όμως να τρέχουν σχεδόν αόρατες σαν υπόγεια φλέβα ποταμού μέσα στον αέναο χρόνο. Χθες ακόμη που ήμασταν είκοσι χρόνων κι τρέχαμε γυρεύοντας κρυμμένους θησαυρούς. Θαρρώ πως στη βία μας προσπεράσαμε απρόσεκτα μερικούς..Γιατί αναπνέαμε σε ελπίδες ανεκπλήρωτων ονείρων. Και εισήλθαμε στο σήμερα όπου το βλέμμα να μας πονά αδυσώπητα εξακολουθώντας να ψάχνει ορίζοντες διαφυγής. Αλλά το σώμα να μην ακολουθεί.. Ώσπου λαχανιάσαμε… Μα το τυραννικό βλέμμα συνεχίζει να ψάχνει... Και διάβολε.. Βρέχει αυτή τη στιγμή κατακλυσμιαία. Σαν να μας υπονομεύει..
......................
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου