Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΗΤΤΗΘΗΚΕ

 Και είτε οι αρμοί της συγκόλλησης σπάσουν, είτε όχι, το αποτέλεσμα θα είναι ένα: Πέντε κόμματα  μια πολιτική. Αυτή του κοινωνικού ερειπιώνα. Με το ΚΚΕ απέναντί τους.. Ε, ας το τολμήσουμε.. Να το αναβαθμίσουμε σε αξιωματική αντιπολίτευση.. Τελευταία ευκαιρία οι δημοτικές.. Έσχατη οι εθνικές όποτε και αν γίνουν..

..................

 

Στο οδυνηρό ερώτημα γιατί αυτό, επί παραδείγματι ο "ιππόκαμπος" (Σακελλάκης) στην Αριστερά, η απάντηση είναι μία: 

Σε μια κοινωνία ανθρώπων όπου η δεισιδαιμονία εξορίζει την έλλογη συνεννόηση και ο ακατανόητος φόβος την εξέγερση, η βροντώδης απάντηση είναι: «γιατί έτσι». Που επιβάλλεται ως κανόνας και τιμωρία γιατί κάποιοι είτε ιδιοτελώς είτε αφελώς, συντάχθηκαν στην ουρά τού κάθε Σακελλάκη.

«Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί μαζί σου για να συμβεί». Σύνθημα δόλιο, που  αποσπασμένο από τα συμφραζόμενά του, καταδεικνύει αντεστραμμένη μοιρολατρία. Τι ακριβώς έχει συμβεί;

 Μια λαϊκή απόγνωση εν κενώ, έξω από ιστορικές και κοινωνικές αναφορές ίσως και άγνοια των συντεταγμένων του άστρου της δικαιοσύνης; 

Μια σαρωτική νίκη της μειοψηφούσης καθεστωτικής δεξιάς; 

Η εκδίκηση  του Εφιάλτη μέσω αυτού του φελλού υιού του;

Ένα τσουνάμι που παρασύρει τον μισοπνιγμένο κι αυτός, γαμώ την ατυχία του, όντας καραφλός δεν μπορεί να πιαστεί ούτε απ’ τα μαλλιά του; 

Ο φόβος πάντα θα φυλάει τα έρμα, μέχρις ότου τα έρμα εγκαταλείψουν την ερημία τους και αρθρώσουν λόγο πληθυντικό. 

Όχι όπως γράφει ο Κίμων Ρηγόπουλος με μια κίβδηλη μετάνοια που δεν πείθει ούτε τους ίδιους τους μετανοούντες. 

Όχι ψιθυρίζοντας προσευχές με το ιδρωμένο κομποσκοίνι στα χέρια μας. 

Όχι συμφιλιωμένοι με τον καταρράκτη της απόγνωσης που κάνει το είδωλο θολό και το οχυρό μακρινό και απόρθητο. 

 Το «γιατί έτσι μου αρέσει» του κάθε αφασικού μας άφησε χρόνους. Ήταν το αποτύπωμα ενός αλλήθωρου μικρομεγαλισμού που στόμωσε, αντί πινακίου φακής, συνειδήσεις. 

Τώρα είναι το διευθυντήριο που ασύδοτο βρυχάται: «γιατί έτσι μας αρέσει» και μόνο αυτή την απάντηση καταδέχεται να δώσει. 

Το δικό μας «γιατί αυτό», απαλλαγμένο από μια νωχελική και ψεύτικη νοσταλγία, ενός ..ένδοξου παρελθόντος, ή από το καθηλωτικό παράπονο του ανήμπορου, δεν μπορεί πια να παραμένει ένα ερώτημα ορφανό. 

Το δικό μας «γιατί αυτό» επιστρέφεται στους επίδοξους νεκροθάφτες μας μόνο ως υπερήφανη απάντηση: «γιατί αυτό είναι το δίκαιο». 

Θέλει «αρετή και τόλμη» η ελευθερία και  κυρίως, της τόλμης την αρετή.