Μαριάνα Τζιαντζή
H απαίτηση για έξωση του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων από το κτίριο της οδού Ερμού δεν εκφράζει μόνο τη μικροψυχία και τον ρεβανσισμό της Δεξιάς γενικά και της Λίνας Μενδώνη ειδικότερα. Δεν είναι μόνο μια μετωπική επίθεση στις δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, στα ίδια τα εργατικά δικαιώματα.
Ταυτόχρονα είναι μια ύπουλη επίθεση ενάντια στον δημόσιο χώρο ή σε ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτόν, εκφράζει την κουλτούρα των τραπεζοκαθισμάτων, της τσιμεντοποίησης, της ομπρελοξαπλώστρας, της ξέφρενης «τουριστικοποίησης».
Στην αρχαία Αθήνα, στους κλασικούς χρόνους, οι ιδιωτικές κατοικίες ήταν λιτές, καθόλου επιδεικτικές. Αντίθετα, οι δημόσιοι χώροι ήταν προσεγμένοι και υψηλής αισθητικής: η Αγορά, το γυμνάσιο, οι ναοί, το θέατρο, τα ιερά άλση. Παντού αγάλματα, πλατάνια και ακακίες, ίσκιοι και ρυάκια.
Η στοχοποίηση του ΣΕΑ δεν θα περάσει!:
Η έξωση στον ΣΕΑ είναι έξωση στις δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες! Το κτίριο της οδού Ερμού, δεκαετίες τώρα, μας θυμίζει τι σημαίνει δημόσιος χώρος. Ένας χώρος ανοιχτός στην κοινωνία που φιλοξένησε πάμπολλες εκδηλώσεις πολιτιστικού και κοινωνικού περιεχομένου. Ούτε ένας κόκκος γραφειοκρατικής υπεροψίας, ούτε μια σκιά δημοσιοϋπαλληλικής μούχλας. Σε κάθε επιστημονικό και εργατικό σύλλογο ή σωματείο θα άξιζε ένα ανάλογο κτίριο.
Όχι μόνο στους αρχαιολόγους, αλλά και στους οικοδόμους, τους δασκάλους, τους ντελιβεράδες, τους κομπιουτεράδες, τους καλλιτέχνες. Σε εποχές επαναστατικής έξαρσης, όπως στην πρώτη δεκαετία μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, σε όλη τη Σοβιετική Ένωση χτίζονταν «εργατικές λέσχες» με την υπογραφή κορυφαίων αρχιτεκτόνων εκείνης της εποχής. Μπορεί οι κατοικίες τότε να ήταν εξουθενωτικά μικρές και συνωστισμένες, αλλά στον δημόσιο χώρο δεν χωρούσαν τσιγκουνιές.
«Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά», λέει το τραγούδι. Και ο κήπος αυτού του ιστορικού κτιρίου αφιέρωσε μια βραδιά στα εκατοντάδες θύματα μιας τρομακτικής τραγωδίας ή ενός εγκλήματος με πολλαπλούς ενόχους για να είμαστε πιο σαφείς. Μια βραδιά με λόγια και μουσική για πουλιά που πνίγηκαν και δεν θα ξαναπετάξουν.
Όμως κάποιες «ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες» στέκονται στο πλευρό των δημίων – γι’ αυτούς οι λέξεις «Πύλος» και «έγκλημα» δεν χωρούν στην ίδια πρόταση. Ας ελπίσουμε ότι το λουκέτο της κυρίας Μενδώνη δεν θα βρει χαλκάδες για να στερεωθεί.
Οι δύο «εμπόλεμες» πλευρές δεν είναι ο Σύλλογος των Αρχαιολόγων από τη μια και το υπουργείο Πολιτισμού από την άλλη: είναι η αξιοπρέπεια από τη μια και το νεοφιλελεύθερο σκοτάδι από την άλλη. Και ο αγώνας ενάντια στην έξωση, που μόλις αρχίζει, δεν είναι παρά άλλη μια μορφή υπεράσπισης του δημόσιου χώρου ο οποίος συρρικνώνεται επικίνδυνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου