Σαν σήμερα το σπίτι στολιζόταν στα καλά του. Ήταν η γιορτή της πολιούχου του σπιτιού. Της κυρά Καίτης, της μητέρας μου. Από την Σμύρνη η καταγωγή στον Δαφνώνα της Ξάνθης άνθισε η εφηβεία της. Λάτρευε τα Σμυρνέϊκα και με την αγγελική φωνή της με νανούριζε για να χάνομαι γλυκά σεπεριβάλλον αστρικό . Δεν έχει ξεκαρφωθεί στιγμή από το μυαλό κι ας έχω φορτωθεί από τη μαγκούρα της το ξύλο της αρκούδας με τον πατέρα μου και σύντροφό της στην ζωή και στην αντίσταση να ξεκαρδίζεται. (τότε όπου δεν έπιπτε λόγος έπιπτε ράβδος, τακτική που ακολούθησα κι εγώ κατά γράμμα, για να χτίσω τρεις σπουδαίους επιστήμονες.. ΄΄Αλλο ελεύθερος κι άλλο ελευθεριάζων Προϋπόθεηση του πρώτου είναι η ευθύνη του δεύτερου η ασυδοσία) «Γέλα εσύ αλλά εγώ θα τον ισιώνω μέχρι να γίνει άνθρωπος» αγρίευε η αυταρχική αντάρτισσα. Όχι δεν υπήρξα ποτε΄μαμάκιας και ούτε εκείνη το ήθελε.. Οι γλύκες κατά την συνύπαρξή μας διαρκούσαν στη καλλίτερη περίπτωση κανένα εικοσάλεπτο. Μετά το συναισθηματικό αίμα κυλούσε ποταμός..Μπόρα που περνούσε ήταν. Για να χάνομαι ύστερα στην κρύπτη της αγκαλιάς της και να την βρίσκω στην ίδια ακριβώς θέση όταν απασφάλιζα τα βλέφαρα το πρωί Ακόμη και στα σαράντα μου!!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου