Αυτό που ζούμε δεν είναι χάσμα γενεών αλλά το ρήγμα του Αγίου Ανδρέα ή ακόμη χειρότερα. Τη καταστροφική σύγκρουση των τεκτονικών πλακών μεταξύ δύο Ηπείρων.. Ίσως το μόνο επικριτικά παρήγορο που παρεμβάλλεται μεταξύ της νέας γενιάς και των απομάχων της ζωής, είναι το ότι οι τελευταίοι εξαπολύουν Φιλιππικούς επειδή δεν ανήκουν πλέον σε αυτή.. Πάρτε το απόφαση. Οι κώδικες έχουν αλλάξει. Η ατομική έχει υποκαταστήσει στην ιεραρχία την συλλογική ευθύνη και το Μακιαβελικό εγώ το εμείς. Συνέπεια αυτού είναι το YOLO (ζεις μόνο μία φορά κόντρα στον ήλιο που επιμένει ν ανατέλλει..) το One night stand (για ν’ αναρωτιέσαι την επομένη αν είχε κάποια σημασία ότι συνέβη τη προηγουμένη) η ψηφιακή απομόνωση των Ζούγκεμπρεγκ, η ελαχιστοποίηση της εγκεφαλικής μνήμης από τα τσιπάκια, οι αντιγραφές του ενός από τον άλλο ως βιομηχανικά προϊόντα μαζικής παραγωγής και τα realities του ο θάνατός σου η ζωή μου, ή ο πρώτος είναι πρωτος και ο δεύτερος είναι τίποτα.. Αδυνατώ έτσι να επικοινωνήσω με μια γενιά τη γλώσσα της οποίας αγνοώ.. Γιατί τα σημερινά τσινάρια ξέρουν τι δεν θέλουν πριν καν μάθουν τι θέλουν..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου