Τι έφταιξε που δεν τους έριξε το λαϊκό κίνημα της πλατείας Συντάγματος δέκα χρόνια πριν και γιατί τρέμει το καθεστώς ένα ακόμη κίνημα νεοαγανακτισμένων;
«Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς. Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι, που έχουμε έρθει στο Σύνταγμα για να παλέψουμε και να αγωνιστούμε για τις ζωές μας και το μέλλον μας. Είμαστε εδώ γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς. […] Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται».
Μια αιωνιότητα ή μία μέρα. Τόσο μοιάζει να έχει μεσολαβήσει, παραφράζοντας τον Αγγελόπουλο, από όταν οι παραπάνω γραμμές αποτυπώνονταν στο πρώτο ψήφισμα των Αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος, στις αρχές του καλοκαιριού του 2011. Ήταν 25 Μαΐου, όταν, απαντώντας στην «προσβολή» των Ισπανών indignados που καλούσαν σε «ησυχία» για να «μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες», χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών κατέκλυζαν το Σύνταγμα και κεντρικές πλατείες άλλων μεγάλων πόλεων της χώρας.
Ζητώντας τι; Αρχικά, κανείς δεν μπορούσε να πει με ακρίβεια. Όμως σύντομα, μέσα στη «φωτιά» των εξεγέρσεων που πυροδοτούσε διεθνώς η υπέρβαση υπέρ του κεφαλαίου της κρίσης του 2008, η αρχική αγανάκτηση βρήκε τον τρόπο να μετατραπεί σε οργή, σε μια λάβα έτοιμη να σαρώσει στο πέρασμά της «κυβερνήσεις, τρόικα, τράπεζες, μνημόνια».
Δεν τα κατάφερε. Γιατί; Τι πήγε λάθος; Ποια ήταν τα όρια, και τι οδήγησε στην ήττα του «κινήματος των πλατειών»; Ποιες είναι οι παρακαταθήκες που άφησε, και γιατί μια δεκαετία αργότερα ακόμα τρομάζει την καθεστηκυία τάξη, σε βαθμό τέτοιο που, μετά τις διαδηλώσεις του Μαρτίου, καθεστωτικά ΜΜΕ να προειδοποιούν για «κίνδυνο» δημιουργίας «πλατειών νεο-αγανακτισμένων»; Ένα είναι σίγουρο. Πως τίποτα δεν πάει χαμένο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου