Οι κατά τρόπο κομψό διατυπωμένες θυρίδες που ανοίγοντάς τις οι κάτοχοί τους σφραγίζουν τη βίζα τους για τους επίγειους παραδείσους, εν μέσω όμως ενός κοινωνικού ερειπιώνα.
Που δεν τους αφορά. Δεν τους αγγίζει. Γιατί νοιώθουν ασφαλείς στο μέτρο που το δόγμα της κοινωνίας των ανισοτήτων κατήλθε των καπιταλιστικών ονειρώξεων για να εξαπλωθεί ανά την υφήλιο και δια της βίαιης καταστολής να καταστεί νόμος εφαρμοστικός. Και ως γνωστό ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό.
Και να που αίφνης κάποιοι αρουραίοι του κοινωνικού αποκλεισμού έσπασαν τα αλεξίσφαιρα τζάμια του οικονομικού οχυρού τους και τους αφαίρεσαν μέρος ή το όλον του πλούτου τους, δεν ξέρω..
Για να ξεσηκωθεί θύελλα ανησυχίας μεταξύ των μίσθαρνων πολιτικών και ένοπλων πραιτοριανών τους, που λίγο νωρίτερα και καταμεσής της οσμής ενός ανελέητου θανατικού, αντί των ΜΕΘ εφοδίασαν με σύγχρονα και καλογυαλισμένα μέσα καταδίωξης, όλων εκείνων των ποντικών του απύθμενου θράσους.
Υπάρχει εσωτερική πληροφόρηση αποφαινόταν ο ένας. Σαφώς επιβεβαίωνε ο δεύτερος, καταθέτοντας συμπληρωματικά την απορία του σε σχέση με το πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό, σε μια από τις καλλίτερα φυλασσόμενες τράπεζες της Ελλάδας.
Ίσως αν είχαν ακούσει μια φράση ενός ομόσταυλού τους, του Αριστοτέλη Ωνάση, να είχαν σχηματίσει διαφορετική άποψη, αλλά η αλαζονεία της σαρωτικής τους πολιτικής νίκης, λειτουργεί σαν παραισθητικό.. Τους έχει ολικά κουφάνει:
«Θα έρθει η μέρα που η αποθησαύριση του παγκόσμιου πλούτου σε δυο χούφτες ανθρώπων θα κάνει τη ζωή μας τόσο επισφαλή που δεν θα έχει καμιά αξία, επειδή θα τίθεται συνεχώς ενώπιον αλλεπάλληλων και αιματηρών εξεγέρσεων!» είχε πει. Και οι νοώντες νοήτωσαν προσθέτω εγώ.
Αλλά αυτό το είδος του προβληματισμού δεν ευδοκιμεί στα σαλόνια της χλιδής. Εκεί αναφύονται παράσιτα που αναρριχώνται στον κορμό του καρποφόρου λαού και τον πνίγουν.
Η ευημερία τους έτσι δεν είναι ο καρπός της εργασίας τους , αλλά οργανωμένης και νομοθετικά κατοχυρωμένης ληστείας. Κι όσο αυτή η κατάσταση θα εξακολουθεί, τόσο η εξασφάλιση της Αγίας Ιδιοκτησίας θ’ απαιτεί πολλαπλασιασμό του κόστους φύλαξής της, ώσπου ο λαός θα φτάσει με την πλάτη στον τοίχο. Και τότε θα κλωτσήσει.
Θα προηγηθούν βεβαίως μια σειρά από στάδια του μεμονωμένου εγκλήματος, που όμως θα είναι χείριστα αυτών, γιατί δεν αποκλείεται ν’ απειληθεί ευθέως η ζωή τους και κυρίως εκείνη των απογόνων τους, υπό την μορφή των απαγωγών. Ώσπου η κόλαση να πάρει τη θέση του επίγειου παραδείσου τους, επειδή σ’ έναν άσχημο κόσμο ακόμη και οι κροίσοι, δεν θα μπορούν ν αγοράσουν παρά μόνον ασχήμια και δυστυχία.
Παρ’ όλ’ αυτά ο ανελέητος καπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν θα τους επιτρέψει να ψάξουν την έξοδο κινδύνου. Θα επαναπαυθούν στην λογική των εξαιρέσεων που η αντιμετώπισή τους είναι ένα παιχνίδι.. Κάτι σαν κλέφτες κι αστυνόμοι.
Μοιραίο λάθος.
Επειδή νομοτελειακά έρχεται η στιγμή που ο ληστής πλαισιώνεται από τον άνεργο επιστήμονα κι αυτό καταλήγει λυσιτελώς στην επανάσταση. Που θα αποδείξει πως είναι κτηνώδες να γεννιούνται κάποιοι μ’ ένα ασημένιο κουτάλι στο στόμα και κάποιοι άλλοι να τρώγουν με τα δάχτυλά τους..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου