ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 Ευγενιος Ανδρικόπουλος

 

Η αστική δημοκρατία έχει πεθάνει απλώς δεν έχει ακόμη εκδοθεί η ληξιαρχική πράξη θανάτου της. Είναι γιατί η διαδικασία αυτή απαιτεί οργανωμένη λαϊκή παρέμβαση. Καρκινοβατούσε έτσι κι αλλιώς και κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής της. Τη συντηρούσαν ωστόσο στη φορμολη ενός κατ’ επίφαση κράτους δικαίου με ουσίες παραισθητικές, προκειμένου να μην αποκαλυφθεί η ζοφερή αλήθεια. Πως αυτή ήταν μια προσομοίωση της λαϊκής κυριαρχίας με το τιμόνι στις ελίτ και τον λαό στα ύφαλα της πολιτικής και οικονομικής ζωής..

Οι αποφάσεις που πλην της σημερινής κατοχικής περιόδου πάντα λαμβάνονταν στα ασφαλώς περιφρουρημένα σαλόνια της ολιγαρχίας,  νομιμοποιούνταν στη βουλή αφού προηγουμένως είχαν εγχειριστεί στα πολιτικά υποχείριά τους για απλή ανάγνωση. Με τα μιντιακά να έχουν αναλάβει το δυσβάστακτο βάρος της μετατροπής του μαύρου σε άσπρο.. 

Στρατηγικής σημασίας επιλογές όπως το Μάαστριχτ το 1991, οι Ολυμπιακοί του 2004 και το Ευρώ του 2001 επί παραδείγματι, ψηφίστηκαν δια της γνωστής πολιτικής αντιπροσώπευσης με την γνωστή διαδικασία του ναι σε όλα, δίχως ούτε κατά πρόσχημα να έχει ληφθεί η γνώμη του λαού. Και όταν αυτή προ διετίας ζητήθηκε καταλήξαμε σε παραμορφωτικό  αποτέλεσμα της λαϊκής απόφασης, για να πέσουν οι μάσκες σοκαριστικά. Επειδή δικαιώνονταν όλοι όσοι είχαν άδικο γιατί είχαν δίκιο πολύ νωρίς.. Αυτοί που υπεραμύνονταν πως οδεύουμε προς την κοινωνία του ενός τρίτου. Το 70 % πλάι σε εκείνο του 30% .. 

Πλέον ούτε η προσομοίωση δεν ισχύει. Το καθεστώς δια μιας σειράς αξιωματούχων του με τελευταίο αλλά όχι και έσχατο τον Τσίπρα, έχει εγκαταστήσει μια στυγνή στυγνότατη οικονομικοπολιτική δικτατορία που σφάζει τον λαό με  το γάντι. Κάτι που δεν συμβαίνει αποκλειστικά τώρα τα χρόνια της βαφτισμένης κρίσης. Συμβαίνει κοντά δύομισυ δεκαετίες τώρα και δίχως την ευγενική χορηγία των Βησιγότθων των αλλεπάλληλων ράϊχ ή τη συνδρομή της από τις Βρυξέλλες πολιτικής εκπροσώπησης των Αγορών.

Η πολιτική παρακμή, η σήψη, έχει φτάσει ως το κόκαλο και η χώρα μόνον αν τεθεί στο λαϊκό χειρουργείο μπορεί σωθεί. Κι αυτό είναι κάτι που ουδείς δύναται να αρνηθεί αλλά δυστυχώς ουδείς αντιστέκεται στη λογική του φόβου (αλήθεια τι χείριστο αυτών μπορεί να μας συμβεί;) ή του κοινωνικού αυτοματισμού. 

«Ο θάνατος αγγίζει τον διπλανό και όχι εμένα…» 

Καμιά αντίρρηση.. Μόνον που όταν θα έρθει η στιγμή ν’ αγγίξει εσένα δεν θα υπάρχει κανείς για να προβάλλει τις αντιρρήσεις του.. Μηδέ καν να σε θάψει..