ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ SURVIVOR ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΣΥΛΙΑ

 ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ SURVIVOR ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΣΥΛΙΑ

Φιλοξενούμενος ο Στέλιος Παλαρμάς //
Γραμματέας του συλλόγου Δ\Ν Πάτρας εκλεγμένος με την Αγωνιστική Συσπείρωση

Έχω την άποψη ότι στον άτυπο διάλογο που υπάρχει για το survivor έχουν σχεδόν ειπωθεί τα πάντα. Πραγματικά, δεν νομίζω ότι έχω να προσθέσω απολύτως τίποτα για την φύση του παιχνιδιού ή για τα μηνύματα και τις αξίες που εκπέμπει μέσω των τηλεοράσεων στους τηλεθεατές.

Η αλήθεια είναι ότι μου είναι και λίγο βαρετό να ακούω τα ίδια και τα ίδια και να μην αλλάζει τίποτα .Πέρυσι ήταν οι «κυνηγοί πόκεμον», παλιότερα κάτι άλλο, ενώ θυμάμαι και στο survivor Νο 1, πριν πολλά χρόνια, ο κόσμος να ταυτίζεται με το «παιδί του λαού», έναν πρώην υπαξιωματικό, που τον έφαγαν οι κλίκες κτλ.

Ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο σήμερα, είναι η κοινή διαπίστωση ότι το survivor είναι το πρώτο θέμα συζήτησης μεταξύ των μαθητών.  Ασκεί  επάνω τους μεγάλη επιρροή. Και μόνο από τύχη μέχρι σήμερα δεν έχει σημειωθεί κάποιο σοβαρό περιστατικό σε σχολείο με αφορμή το τηλεπαιχνίδι, που θα αποτελέσει  αιτία κάποιοι να την «πέσουν» στους ανίκανους δασκάλους και να τους κατηγορήσουν, που δεν μορφώνουν τα παιδιά , που δεν είναι λειτουργοί αλλά δημόσιοι υπάλληλοι κτλ.

Πριν μπω όμως στο κυρίως θέμα, θέλω να κάνω μια μικρή επισήμανση.
Πολιτικοί που κυβέρνησαν 40 χρόνια, δημοσιογράφοι, άνθρωποι του «πνεύματος», κατακεραυνώνουν τις ηθικές αξίες, που προβάλλει το survivor  όπως ο «θάνατος σου, η ζωή μου» λες και δεν ήταν  αυτοί που όλα αυτά τα χρόνια πρόβαλλαν και «επέβαλλαν» τέτοιου είδους αξίες στην κοινωνία.

Οι πιτσιρικάδες αυτό το λένε «ευκολάκι». Μιλάνε και αναλύουν  το εικονικό, το τηλεοπτικό, προσδοκώντας πόντους προοδευτικότητας, γιατί διαφορετικά  για τον άλλον,  τον αληθινό αγώνα επιβίωσης που δίνουν εκατομμύρια Έλληνες, θα πρέπει να μιλήσουν για τις αιτίες και να βρούνε και τις λύσεις, που όμως δεν βολεύουν το σύστημα, που τόσα χρόνια τους ταΐζει, σίγουρα όχι μόνο καρύδες!

Μα πώς είναι δυνατόν να βλέπουν ίντριγκες, πισώπλατα μαχαιρώματα, κουτσομπολιά! Αναρωτιούνται και πέφτουν από τα σύννεφα κατευθείαν στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ και βαπτίζονται αθώες περιστέρες αυτοί που εκπαίδευσαν τον κόσμο επί δεκαετίες να εποφθαλμιά, να παλεύει στην ζούγκλα των ατομικών ευκαιριών, να ελπίζει χωρίς να ορίζει.

ΕΙΚΟΝΕΣ

Εικόνα 1) Οι μαθητές προσπαθούν να ορίσουν ομάδες για να παίξουν ένα παιχνίδι. Τσακωμοί και γκρίνια για το πώς θα διαμορφωθούν οι ομάδες. Αν δεν έχω ορίσει έναν συγκεκριμένο τρόπο ή αν δεν παρέμβω, υπάρχει περίπτωση να περάσει όλη η ώρα και να «αγωνίζονται» για το ποιος θα φτιάξει την πιο δυνατή ομάδα χωρίς να παίξουν καθόλου!!

Εικόνα 2) Αν κάποιοι πρέπει να είναι αναπληρωματικοί, αμέσως οι αρχηγοί υποδεικνύουν τους λιγότερο ικανούς ή τα κορίτσια.

Εικόνα 3) Στην πρώτη αμφισβητούμενη φάση αρχίζει η γκρίνια, που μπορεί να καταλήξει και σε τσακωμό, ακόμα και αν πρόκειται π.χ. για ένα πλάγιο άουτ στο ποδόσφαιρο. Το παιχνίδι σταματάει και αν δεν παρέμβω μπορεί να χρονοτριβούν για πολλή ώρα.

Εικόνα 4) Συμπαίχτης που κάνει λάθος δέχεται δριμεία κριτική και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς  από τη ομάδα του .

Εικόνα 5) Ομάδα που νικάει,  κοροϊδεύει τους αντίπαλους.

Εικόνα 6) Στην ομάδα που έχασε, κάποιοι από τους συμπαίχτες πρέπει να φταίνε.

Εικόνα 7) Γονιός έρχεται ή καλείται στο σχολείο γιατί το παιδί του μίλησε άσχημα ή του μίλησαν άσχημα , «πλάκωσε» ή το «πλάκωσαν», απομονώθηκε ή απομόνωσε, κορόιδευε ή το κορόιδευαν κτλ. κτλ.

Εικόνα 8) Γονιός μαθητή Α΄ δημοτικού έρχεται στο σχολείο, αφού το παιδί του το τελευταίο διάστημα παρουσιάζει μειωμένη απόδοση και έχει και πολλές στιγμές έντασης. Καθώς μιλάνε, γονιός και εκπαιδευτικός, το παιδί που κάθεται σε ένα παγκάκι κλείνει τα ματιά του, έτοιμο να αποκοιμηθεί. Στο πρώτο διάλειμμα έλεγε στους συμμαθητές του για την χτεσινή αποχώρηση από το survivor που έγινε κατά τις 12.30 π.μ.!!!!

Δεν θα προσθέσω και άλλες εικόνες, για να μην κουράσω, όμως είμαι σίγουρος ότι οι δάσκαλοι αλλά και όλοι οι άλλοι εκπαιδευτικοί έχουν να αριθμήσουν πολλές επιπλέον.
Αυτές οι εικόνες παρατηρούνται από πολύ  παλιά και σίγουρα θα σημειώνονται και για πολλά χρόνια ακόμη και μετά το survivor. Οι συμπεριφορές αυτές δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα της επιρροής που ασκεί ένα τηλεπαιχνίδι για κάποιους μήνες.

O τρόπος οργάνωσης μιας κοινωνίας είναι αυτός που καθορίζει τις αξίες και δημιουργεί τους μηχανισμούς επιβολής τους. Τις αξίες του καπιταλισμού και μάλιστα σε περίοδο κρίσεις τις ζούμε δεν χρειάζεται να αναφερθώ. Τηλεοπτικά προϊόντα όπως το survivor έρχονται να κωδικοποιήσουν και πλασάρουν αυτές τις αξίες με ένα ωραίο περιτύλιγμα να τις απαλλάξουν από κάθε είδους ανηθικότητα. Όμως όλα αυτά προϋπήρχαν στην κοινωνία άρα και στα σχολεία και έχουν ήδη διαμορφώσει ένα βαθμό κοινωνικής συνείδησης
Το ιδιαίτερο με τέτοια τηλεοπτικά προϊόντα είναι ότι όχι μόνο κωδικοποιούν τις συγκεκριμένες στάσεις και αξίες, αλλά τις εξωραΐζουν και τις προωθούν ως πρότυπα, αφού τα μικρά παιδιά, μέσω του μηχανισμού ταύτισης- μίμησης  με τον ήρωα –είδωλο, ταυτίζονται και με την συμπεριφορά του .

Πρόσφατη εικόνα(9) λοιπόν, είναι όταν ζητάω από  τα παιδιά να φτιάξουν δυο ομάδες και  αμέσως ακούγεται η φράση: κύριε εμείς μαχητές ή εμείς διάσημοι.
Ατομικισμός, συμβιβασμός,  «πάτα επι  πτωμάτων», ο «θάνατός σου, η ζωή μου», ίντριγκες, ψέμα, και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, παραδίδεται στα μικρά παιδιά «καθαγιασμένο» με φωτοστέφανο την τηλεοπτική συχνότητα!

Και μάλιστα θα έρθει και η στιγμή που ορισμένοι από τους παίχτες θα εξαργυρώσουν τις «κακουχίες» τους, παίρνοντας κάποια τηλεοπτική εκπομπή, συμμετέχοντας σε πάνελ, κάνοντας επιχειρήσεις που θα τους αποφέρουν χρήματα και επιτυχία, συμπληρώνοντας έτσι το παζλ του ήρωα- ειδώλου.
Είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει σχολείο που το survivor να μην  είναι πρώτο θέμα συζήτησης μεταξύ των μαθητών. Είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα πως αξίες που κυριαρχούν στην κοινωνία μπαίνουν στο σχολείο και διαμορφώνουν τις συνειδήσεις των μαθητών και πολύ περισσότερο όταν αυτές προβάλλονται τηλεοπτικά, αφού η τηλεόραση έχει γίνει κύριο μέσο ιδεολογικής και πολιτικής χειραγώγησης.

Είναι λάθος αν νομίζουν κάποιοι ότι στα σχολεία υπάρχει ένα είδος  «ειδικού παιδαγωγικού μαγνητικού πεδίου» που δεν επιτρέπει την είσοδο σε κάθε είδους κοινωνική παθογένεια.
Ισχύει ακριβώς το αντίθετο., Το σχολείο όσον αφορά το περιεχόμενό του και την κατεύθυνσή του, όπως αυτή καθορίζεται από το κράτος, αναπαράγει τις αξίες που κυριαρχούν στην κοινωνία.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια αυξάνεται συνεχώς η «εισαγωγή» νέων   αξίων, στάσεων και συμπεριφορών στο σχολείο που σχετίζονται με την φτωχοποίηση του λαού μας.

Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό να κατανοήσουν οι εκπαιδευτικοί και κυρίως οι γονείς, ότι στο σχολείο αναπαράγεται  η κυρίαρχη ιδεολογία. Δεν υπάρχει κοινωνιολόγος οποιασδήποτε ιδεολογικής απόχρωσης ή κατεύθυνσης που να μην συμφωνεί ότι το σχολείο είναι από τους πιο σημαντικούς μηχανισμούς αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας μιας κοινωνίας.

Όμως αυτός ο μηχανισμός έχει έναν αδύνατο κρίκο και αυτός είναι ο εκπαιδευτικός που είναι αποφασισμένος να παρέμβει

Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε το ιδιαίτερο και πολύ δύσκολο λειτούργημα  που καλούνται να επιτελέσουν οι εκπαιδευτικοί κάτω από αυτές τις συνθήκες
Οι πλειοψηφία των εκπαιδευτικών  προσπαθεί να αναδείξει άλλες αξίες, αυτές που παιδαγωγούν τους μικρούς μαθητές , αυτές που, όπως έλεγαν και οι μεγάλοι παιδαγωγοί, «θα τους μάθουν την τέχνη της ζωής».

Ισότητα, συμμετοχή, συνεργασία, αλληλεγγύη, ευγενική άμιλλα, αγωνιστικότητα, αξιοπρέπεια και πολλά άλλα είναι και πρέπει να είναι το καθημερινό μάθημα στους μαθητές μας.
Και πρόκειται πραγματικά για ένα πολύ δύσκολο μάθημα, αφού με τον καταιγισμό επιρροών από την κοινωνία μοιάζει σαν να θέλουμε να ρίξουμε αεροπλάνο με σφεντόνα.
Το σχολείο μπορεί να αμβλύνει αυτές τις επιρροές, μπορεί να τις περιορίσει, δεν μπορεί όμως να τις ανατρέψει ή να τις εξαλείψει.

Αυτό μπορεί να γίνει μόνο στην κοινωνία . Το μέγιστο παιδαγωγικό μάθημα για τα παιδιά μας είναι η συλλογική αντίσταση , ο αγώνας για ανατροπή ,η αμφισβήτηση της κυρίαρχης ιδεολογίας. Μπορούμε να παράξουμε και να προβάλουμε  συλλογικές αξίες, ένα διαφορετικό αφήγημα από τον συμβιβασμό με την μιζέρια.
Αυτό θα πρέπει να είναι το μάθημα που θα πρέπει να συμμετέχουμε όλοι , γονείς, εκπαιδευτικοί ,νεολαίοι.

Τέλος ,είμαι σίγουρος ότι κάποιοι  με το δάκτυλο στην σκανδάλη περιμένουν μια αφορμή για στήσουν στην γωνιά τους εκπαιδευτικούς που επέτρεψαν να γίνουν τα σχολεία στίβος αγωνισμάτων του survivor. Όλοι όσοι δεκαετίες τώρα διαπαιδαγώγησαν την κοινωνία με το ρουσφέτι ,τον ανταγωνισμό, τον ατομικισμό ,την αρπαχτή ,όσοι ακόμα και τώρα μιλάνε για τις ευκαιρίες που γεννά η κρίση (δηλαδή πάτα επί πτωμάτων) θα κάνουν την βολική γι’ αυτούς αντιστροφή ,δείχνοντας το σχολείο ως την μήτρα των «αξιών» που αυτοί έσπειραν στην κοινωνία.
Στόχος θα είναι οι εκπαιδευτικοί και όποια δυνατότητα παιδαγωγικής παρέμβασης έχει απομείνει για να φτιάξουν το νέο «σχολείο survivor» της αγοράς δίνοντας ατομική ασυλία στην κοινωνία ζούγκλα που οραματίζονται.
Ε, δεν πρέπει να τους αφήσουμε…
Ατέχνως