ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΠΟΥ ΠΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟΣ…
Χάνονται ένας ένας βουβά.. Άθλιοι οι καιροί για πρίγκιπες.. Μικρούς και μεγάλους.. Το θηρίο στο σακούλι του στομαχιού βρυχάται.. Το ψυγείο όμως μοιάζει με τη ψυχή. Άδειο και κρύο. Σαν σπήλαιο σταλαγμιτών.. Το τηλέφωνο ως μονάδα μέτρησης της προσφοράς και ζήτησής σου, φύση νεκρή. Σαν να τους ρούφηξε όλους το σύρμα στο άπειρο του παρόχου. Ικετεύεις μια φωνή και το σηκώνεις προσπαθώντας να υποκλέψεις τη ψευδαίσθηση μιας όποιας συνομιλίας, αλλά πέφτεις πάνω στο κέντρο υποδοχής. Κι ακούς ένα αμετάφραστο βουητό. Κάτι σαν το εγκεφαλογράφημα. Ψάχνει ματαίως ο ερευνητής το σήμα ενός νεύρου, αλλά βυθίζεται στις ακατανόητες εκπομπές δισεκατομμυρίων νευρικών απολήξεων που κάνουν τον μεγαλύτερο κομπιούτερ παιδικό παιχνίδι εμπρός τους. Στρέφεις τότε απελπισμένος γύρω σου για το θρόϊσμα μιας ανάσας. Σιωπή.. Η τελευταία σ’ εγκατέλειψε λίγο πριν από την εισβολή του δικαστικού επιμελητή.. Το stay with me που άκουσες από τα ηχεία σαν ουρλιαχτό της ηλεκτρονικής ερήμου, παραίσθηση της απώλειας ήταν.. Επειδή η σύνδεση είχε ήδη διακοπεί εξ αιτίας του απλήρωτου λογαριασμού.. Για να υπολείπεται μία. Αυτή με τη ζωή..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου