ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΡΑΚΟΣ

  Μέλος μιας πολιτικής ομάδας ήταν που μετά τον θάνατο του αρχηγού και ιδρυτή την εκμεταλλεύτηκε ιδιοτελώς. Για προσωπικό πλουτισμό. Στον Άκη Τσοχατζόπουλο αναφέρομαι που μαζί με όλα τα του εκσυγχρονισμού στελέχη του Πανελλήνιου Σημιτικού Κινήματος παραμόρφωσε κάθε αρχή και αξία του πρωτόπλαστου κομματικού καταστατικού. 


Κατά συνέπεια είναι απολύτως δίκαιη η αυστηρή καταδίκη του που τον έστειλε μετανοημένο ή αμετανόητο και για μια εικοσιπενταετία, να σύρεται πίσω από τις μπάρες μιας τιμωρητικής και όχι σωφρονιστικής φυλακής. 

Προσωπική μου άποψη είναι πως η διαπόμπευσή του υπήρξε απείρως αποτελεσματικότερη της τιμωρίας, δεδομένου ότι παραμόρφωσε και εξευτέλισε μια σειρά από στελέχη ενός κόμματος, που ουδεμία συμμετοχή είχαν στις καθεστωτικές λοβιτούρες και που δεν είχαν αναγάγει τη μίζα για σημαία τους. 

Στο πρόσωπο του υπέργηρου και ισχαιμικού πλέον Τσοχατζόπουλου όμως, συγκεντρώθηκαν όλα τα πυρά εξαγνισμού των υπολοίπων που σήμερα απολαμβάνουν πλούτου και ελευθερίας. Επειδή δεν είναι μόνον ο Τσοχατζόπουλος που ως Ιφιγένεια θυσιάστηκε στο όνομά τους, όπως δεν είναι και ο λαός που επίσης ως Ιφιγένεια καλείται να πληρώσει τον λογαριασμό για ένα χρέος το μισό από το οποίο –περίπου 150 δις – έχει συσταθεί από μια φούχτα επιχειρηματίες μέλη ή φίλοι του ΣΕΒ.   

Κατά μια νομολογία του Αρείου Πάγου αν δεκαεπτά περάσουν με κόκκινο και συλληφθεί μόνον ένας επί αυτού θα πέσει βαρύς ο πέλεκυς της δικαιοσύνης. Επειδή πράγματι η συλλογική ευθύνη είναι φασισμός. 

Όμως η δικαιοσύνη σε μια δημοκρατία δεν είναι εκδικητική. 
Είναι παραδειγματική. 
Και το μήνυμα στη περίπτωση Τσοχατζόπουλου εδόθη σε άπαντες τους υποψηφίους διαδόχους του. 

Πλέον δεν έχει καμιά σημασία να σύρεται κατά τον τρόπο που όλοι είδαμε ένα ανθρώπινο ράκος που το υπόλοιπο της ζωής του έτσι κι αλλιώς έχει μαζέψει όπως οι γραμμές ενός τρένου που πλησιάζει στον τερματικό του σταθμό…