Σπάνια βλέπω τηλεόραση. Γιατί δεν την απολαμβάνω ακόμη και στις καλλίτερές της στιγμές. Την έχω δυστυχώς σπουδάσει και αναδύεται από τα σωθικά μου η κριτική μου σκέψη σαν τον δράκο του Λοχ Νες. Χάνω έτσι ένα μέγιστο προνόμιο που εσείς έχετε κι εγώ όχι. Την αθωότητα του ανέμελου τηλεθεατή. Ωστόσο χθες καθυποτάχθηκε χάρη στην παρουσία ενός πανάκριβου φίλου η φωνή του οποίου σφυρηλατήθηκε στις υψικαμίνους των κοινωνικών οραμάτων. Η χροιά είναι μόνο δική του. Στον Μανώλη τον Μητσιά αναφέρομαι για τον οποίο όσοι έτυχε να ακούσετε το κέντημα της προσωπικότητάς του από τους καλεσμένους του Σπύρου Παπαδόπουλου, σας πληροφορώ πως ήταν ιδιαίτερα εγκρατείς. Πιθανότατα γιατί ο ίδιος το επέβαλε καθώς συνηθίζει. Η αξία του Μανώλη είναι ανεκτίμητη. Ως ανθρώπου. Ως γονιού. Ως καλλιτέχνη. Από τα μέταλλα που δεν σκουριάζουν. Περιούσια δώρα για την μοναδικότητα των προσωπικών μας στιγμών. Δώρα που όταν στα κάνουν και τ’ ανοίξεις φωτίζεται το πρόσωπό σου από την λάμψη τους. Κάπως έτσι ένιωσα όταν πριν χρόνια πολλά-πόσα άραγε Σοφία δεν θυμάμαι- μου χάρισαν ένα του δίσκο.. Θαρρώ ο πρώτος του ήταν. Μ’ εκείνο το πλημμυρισμένο στις εικόνες τραγούδι του Μάνου σε στίχους του ανεπανάληπτου Νίκου Γκάρτσου.. ο Γιάννης ο φονιάς.. και ο εξαιρετικά σύγχρονος Κεμάλ..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου