Κι αφού μερικές αναρτήσεις πριν αναφερθήκαμε στην στατιστική της ανεργίας,
να δηλώσω ευθέως και ευθαρσώς πως εξοργίζομαι με τα συστημικά ρετάλια που θεωρούν ότι η ανεργία καταγράφεται με αριθμούς.
Γιατί η ανεργία, ίσως να παραπέμπει στον μετά τον θάνατο μέγιστο πόνο και ως εκ τούτου ουδείς δικαιούται να την παραθέτει ασχολίαστη σαν να μετρούσε κολοκυθάκια της λαχαναγοράς.
Επειδή αυτό που δεν καταμετράται από καμιά στατιστική είναι ο πόνος η ανασφάλεια η απελπισία η δυστυχία ο αποκλεισμός.
Κι αυτά είναι συναισθήματα δεν είναι αριθμοί.
Και πίσω από τα συναισθήματα βρίσκονται άνθρωποι. Άνθρωποι που τους έχουν ρημάξει την ζωή. Την έχουν καταστήσει σε ερειπιώνα. Που τους έχουν ξεσκίσει τα όνειρα. Που τους
χρεοκόπησαν. Που τους πέταξαν στον σκουπιδοφάγο του πολιτισμικού μας νεροχύτη. Που τους κατέστρεψαν. Που η φυσική τους εξόντωση έπεται ως φαινόμενο νομοτελειακό της προηγηθείσας ηθικής και ψυχικής.
Αυτή η πολιτική σας καθεστωτικά ρεμάλια, που κονιορτοποιεί το δικαίωμα στην ζωή και που όλα αυτά τα αποκωδικοποιεί ως εργασιακό κόστος δεν καταμετράται με όρους στατιστικής.
Γιατί το σύνολο των ανθρώπινων λειτουργιών και αναγκών αλλά κυρίως των ανθρώπινων οραμάτων είναι σαφώς πολυπλοκότερο από την νεοφιλελεύθερη υπεραπλούστευση του ένα συν ένα κάνουν δύο κι επειδή το δεύτερο δεν αξιολογείται οικονομικά το αφαιρούμε στο κρεβάτι του Προκρούστη.
Κι όμως η πολιτική αλητεία επιμένει πως:
να δηλώσω ευθέως και ευθαρσώς πως εξοργίζομαι με τα συστημικά ρετάλια που θεωρούν ότι η ανεργία καταγράφεται με αριθμούς. Γιατί η ανεργία, ίσως να παραπέμπει στον μετά τον θάνατο μέγιστο πόνο και ως εκ τούτου ουδείς δικαιούται να την παραθέτει ασχολίαστη σαν να μετρούσε κολοκυθάκια της λαχαναγοράς.
Επειδή αυτό που δεν καταμετράται από καμιά στατιστική είναι ο πόνος η ανασφάλεια η απελπισία η δυστυχία ο αποκλεισμός.
Κι αυτά είναι συναισθήματα δεν είναι αριθμοί.
Και πίσω από τα συναισθήματα βρίσκονται άνθρωποι. Άνθρωποι που τους έχουν ρημάξει την ζωή. Την έχουν καταστήσει σε ερειπιώνα. Που τους έχουν ξεσκίσει τα όνειρα. Που τους
χρεοκόπησαν. Που τους πέταξαν στον σκουπιδοφάγο του πολιτισμικού μας νεροχύτη. Που τους κατέστρεψαν. Που η φυσική τους εξόντωση έπεται ως φαινόμενο νομοτελειακό της προηγηθείσας ηθικής και ψυχικής.
Αυτή η πολιτική σας καθεστωτικά ρεμάλια, που κονιορτοποιεί το δικαίωμα στην ζωή και που όλα αυτά τα αποκωδικοποιεί ως εργασιακό κόστος δεν καταμετράται με όρους στατιστικής.
Γιατί το σύνολο των ανθρώπινων λειτουργιών και αναγκών αλλά κυρίως των ανθρώπινων οραμάτων είναι σαφώς πολυπλοκότερο από την νεοφιλελεύθερη υπεραπλούστευση του ένα συν ένα κάνουν δύο κι επειδή το δεύτερο δεν αξιολογείται οικονομικά το αφαιρούμε στο κρεβάτι του Προκρούστη.
Κι όμως η πολιτική αλητεία επιμένει πως:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου