Η ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΘΥΕΛΛΑ ΑΛΛΑ:

ΕΣΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ 

Η τιμωρία του ψεύτη και του κλέφτη δεν είναι ότι κανείς δεν πιστεύει τις περί τιμιότητας επικλήσεις του, αλλά το ότι αυτός δεν μπορεί να πιστέψει κανέναν.  

Κοινό είναι το μοτίβο πλεύσης– κάτι σαν «εγχειρίδιο διαχείρισης κρίσεων», της κυβερνητικής συμμορίας. Διάχυση ευθυνών, χοντροκομμένη αντιστροφή της πραγματικότητας υπό τον τίτλο του θύματος και όχι του θύτη.

.– Ένα πραγματικό πολιτικό blitzkrieg. 

Το είδαμε να επαναλαμβάνεται μεταξύ άλλων στις υποκλοπές, στα Τέμπη και εσχάτως στον ΟΠΕΚΕΠΕ: 

Διάχυση ευθυνών με εξεταστική από το… 1998, «θυσία» του άλλοτε κραταιού Μάκη Βορίδη, περιορισμός των ευθυνών της κυβέρνησης πλήρης προστασία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Για ν’ ακολουθήσει, επιχείρηση διαφυγής από την έξοδο κινδύνου με συγχωνεύσεις του τύπου: απορρόφηση του ΟΠΕΚΕΠΕ από την ΑΑΔΕ και ψευτοεπιδόματα στους αγρότες έναντι των παγωμένων επιδοτήσεων. 

Τούτη τη δόση όμως την έχει για τα καλά βαμμένη. Γιατί «τράκαρε» στις ρόδες των τρακτέρ – σαν την κλούβα που, με επικίνδυνους ελιγμούς, προσπάθησε να σπάσει το μπλόκο των αγροτών στις Σέρρες. 

Τα χρόνια εγκατάλειψης της υπαίθρου, ο διαρκής εμπαιγμός, η ερήμωση στην οποία οδηγούνται εκτεταμένες παραγωγικές περιοχές της Θεσσαλίας που δύο χρόνια μετά τον «Ντάνιελ» παραμένουν «κρανίου τόπος», η τραγική διαχείριση των ζωονόσων που αποδεκάτισαν τα κοπάδια των κτηνοτρόφων και – ως κερασάκι στην τούρτα – τα λαμόγια με τις Φεράρι και τα… τζόκερ, άναψαν το σπίρτο σε έναν κάμπο έτοιμο να πάρει φωτιά. 

Προς το παρόν, τα μπλόκα που επεκτείνονται ταχέως δείχνουν να έχουν προκαλέσει απόλυτο αιφνιδιασμό στην κυβέρνηση. 

Οι απόπειρες καταστολής περισσότερο εξαγριώνουν παρά τρομοκρατούν – και τα σχετικά πλάνα παίζουν ξανά και ξανά στα ΜΜΕ των ολιγαρχών που έχουν «σπάσει» από την επιρροή του Μαξίμου, υπενθυμίζοντας ότι το 2025 δεν είναι 2019. 

Διστακτικά, κυβερνητικοί κύκλοι και ενσωματωμένοι δημοσιογράφοι προσπαθούν να καλλιεργήσουν κοινωνικό αυτοματισμό, ελπίζοντας πως σύντομα εικόνες αγανακτισμένων οδηγών που συμπλέκονται με αγρότες θα συμβάλουν στην απονομιμοποίηση ή και την καταστολή των κινητοποιήσεων. 

Δεν τους βγαίνει όμως, ούτε αυτό το «χαρτί» .. 

Η αποξένωση του Μαξίμου από τα λαϊκά προβλήματα και η βουβή πλην υπαρκτή οργή των λαϊκών στρωμάτων είναι τέτοια που κάθε κοινωνική ομάδα η οποία «σηκώνει ανάστημα» μοιάζει να εκφράζει όσα πολλοί θα ήθελαν να πουν και να κάνουν. 

Μπάζει νερά η βάρκα της ρηχής και ίσης διαχείρισης  των ανίσων που έστησε η ΝΔ 

Την αποξένωση αυτή μεταξύ κυβέρνησης και (λαϊκής) εκλογικής βάσης ενισχύει η διαρκής θριαμβολογία περί ελληνικού «success story», που τις τελευταίες μέρες επιχειρείται να συμπυκνωθεί στην υποψηφιότητα του υπ. Οικονομικών Κυριάκου Πιερρακάκη για την προεδρία του Eurogroup. 

Συνεπικουρούσης της πάσχουσας ΕΕ που αναζητά εναγωνίως ένα θετικό αφήγημα εντός του κλυδωνιζόμενου οικοδομήματος, η υποψηφιότητα Πιερρακάκη καθώς και στοιχεία όπως οι υψηλότεροι από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης ρυθμοί ανάπτυξης (2% έναντι 1,5% στο α’ εξάμηνο του 2025) επιχειρείται να παρουσιαστούν ως: 

Απόδειξη του ότι η κυβέρνηση της ΝΔ αλλά και οι νεοφιλελεύθεροι «μαθητευόμενοι μάγοι» των Βρυξελλών και του ΔΝΤ, που ισοπέδωσαν εργαζόμενους και λαϊκά στρώματα με τα μνημόνια, γνώριζαν τη «συνταγή της επιτυχίας». 

Στην πραγματικότητα βέβαια η «φρεγάτα», όπως παρουσιάζουν την ελληνική οικονομία, δεν είναι παρά ένα καρυδότσουφλο που μπάζει ήδη νερά, αφού το μοντέλο της ρηχής ανάκαμψης, χτίζοντας πάνω στα μνημονιακά θεμέλια του ΣΥΡΙΖΑ, φτάνει πλέον στα όριά του. 

Θα είχε μάλιστα καταρρεύσει πολύ νωρίτερα θέτοντας υπό δοκιμασία την ταξική συμμαχία ολιγαρχών – μεσοστρωμάτων που στήριξε τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, πάνω στην παραίτηση των λαϊκών στρωμάτων μετά τον ροζ «οδοστρωτήρα» του 2015-2019. Και θα είχε καταρρεύσει αν δεν είχε προκύψει ως «από μηχανής θεός» η πανδημία. 

Υπό το πρόσχημα των μέτρων στήριξης για τον κορωνοϊό και χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη των πλεονασμάτων, η κυβέρνηση Μητσοτάκη διένειμε πακτωλούς χρημάτων προς πάσα κατεύθυνση --πλην των εργαζομένων και συνταξιούχους που αποδεκάτισε – από εταιρικούς κολοσσούς όπως η Aegean μέχρι μικρομεσαίους επιχειρηματίες. 

Υπολογίζεται ότι αθροιστικά τα «μέτρα στήριξης» για την πανδημία και την ενεργειακή κρίση του 2022 – 2023 άγγιξαν ακόμα και τα 60 δισ. ευρώ. 

Ακολούθησε το Ταμείο Ανάκαμψης των περίπου 31 δισ. ευρώ και η τουριστική έκρηξη που μετατράπηκε σε ένα «γιουρούσι» κερδοσκοπίας εις βάρος της φύσης και των εργαζομένων στη «βαριά βιομηχανία» της χώρας. 

Την ίδια ώρα η ακρίβεια λειτουργούσε ως ένας γιγάντιος μηχανισμός μεταφοράς πλούτου προς τα μονοπώλια, εξασφαλίζοντας παράλληλα υπερέσοδα στον κρατικό προϋπολογισμό μέσω του ΦΠΑ και επιτρέποντας στην κυβέρνηση να περηφανεύεται για τις ονομαστικές αυξήσεις μισθών και να διανέμει επιδόματα εξαγοράς σιωπής. 

Μόνο που όλα τα πάρτι κάποτε τελειώνουν – και τότε έρχεται η ώρα του λογαριασμού . Η ώρα αυτή δεν έχει φτάσει ακόμη, όμως κοντοζυγώνει: Το Ταμείο Ανάκαμψης τελειώνει το 2026 και έρχεται η ώρα πληρωμής των δανείων. 

Τα υποχρεωτικά πλεονάσματα έχουν επιστρέψει, ενώ ο πακτωλός χρημάτων που εισέρρευσε τα τελευταία χρόνια δεν χρησιμοποιήθηκε για παραγωγικές επενδύσεις αλλά μοιράστηκε αφειδώς σε επιχειρηματικά συμφέροντα. Με την κάστα των μερισματούχων να ρίχνουν στην πολιτική αγορά όλες τις εφεδρείες τους για να διασωθούν..