Από παιδί είχα κολλήσει την αρρώστια. Απ' αυτές που δεν κάνουν τον κύκλο τους και σ'΄απαλλάσσουν της παρουσίας τους δύο τρεις μέρες μετά.Είναι χρόνια και μ έμπλεξε με το πολυτεχνείο αν και οι σπουδές μου ήταν θεωρητικού περιεχομένου.
Δημοσιογραφία καλείται. Κατά την εφηβεία μου έτσι ένας οικογενειακός φίλος από τα ΝΕΑ μου πρότεινε θέση καλοκαιρινής εργασίας σ' ένα περιο δικό αυτοκινητικού περιεχομένου.
ΝΕΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ το όνομα αυτού.
Εργοδότης μου ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Μιχάλης Γρατσίας το όνομά του. Αυτός ήθελε έναν γαλλομαθή μεταφραστή κι εγώ μια δουλειά για ν αγοράσω τα ντραμς που θα ήταν οικονομική βοήθεια στους αγώνες επιβίωσης της οικογένειάς μου. Τα βρήκαμε.
Τα γραφεία του περιοδικού ήταν επί της οδού Πολυτεχνείου 1 Ευκαιρίας έτσι δοθείσης καθε λίγο και λιγάκι σαλτάριζα απέναντι στο ιστορικό πλέον οικοδόμημα.
Ώσπου την αποφράδα ημέρα μου τηλεφωνεί ο ευεργέτης μου το πρωί και μου λέει ανήσυχος Τσακίσου και φύγε από εκεί. Θα μπουκάρει ο στρατός Ε, και του απαντώ.. Αν δεν φύγεις θα πάρω τη μάνα σου στο τηλέφωνο..
Αλλά εγώ μέσα στην τρέλα μου αποφάσισα να μείνω, Και μάλιστα μέσα.. Μα το κακό έγινε. Με τους στρατιώτες να μας καλύπτουν προστατευτικά για να μην πέσουμε στα χέρια των μπάτσων.
Τα είδα όλα.Γιατί πρόλαβα και σαλτάρισα στο γραφείο μου. Έτσι όπως τα έχετε χιλιοδιαβάσει εκτός δύο. Πρώτον όταν τρέχαμε και χτυπούσαμε ασθμαίνοντες κουδούνια μόνον η Βέμπω μας άνοιξε την πόρτα αν κι εγώ δεν έκανα χρήση της φιλοξενίας της.
Και δεύτερον
Η Νορβηγίδα σκοτώθηκε στην πλατεία του Μουσείου από τους ελεύθερους σκοπευτές του ξενοδοχείου Ακροπόλ. Έτσι γιατί γλιστράω πάνω στην γλίτσα των άκαπνων αντιστασιακών και εκείνου της παγκόσμιας νομικής πατέντας .Του στιγμιαίου.. Ένα στιγμιαίο γεγονός που οι συνέπειές του κράτησαν για κάποιους μια ζωή..Και τσαντίζομαι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου