Ξεφεύγω όταν τον ακούω.. Είναι το ροκ άκουσμά μου. Που απορρίπτει κάθε συμβιβασμό. Μακρυά από πρωτόκολλα. Λάτρης της ζωής θεία χάρη του σε όποιον την έσπειρε. Το οξυγόνο μου. Από την εφηβεία μου. Ανατροφοδότης των βασικών μου ενστίκτων Που προσδιορίζουν τ' απολύτως αναγκαία. Για καπνό για ταξίδι για έρωτα λουσμένο στα συναισθήματα. Που μ' έμαθαν πως κόσμος κι όνειρο ένα πράγμα είναι Και πως είναι πιότερο ένα αιφνίδιο και άθλιο τέλος παρά μια άθλια ζωή δίχως τέλος..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου