Πρόκειται περί ενός πρωθυπουργού δύο αμφισβητούμενων νικών επί δύο εθνικών εκλογών.
Διάστημα επαρκές για να καταστεί η χώρα ελντοράντο χρηματοπιστωτικό με τις τράπεζες να ξεφεύγουν σ' έναν επιμελημένα ατημέλητα προσχεδιασμένο δανεισμό, που θα υπονόμευε την όποια ανεξαρτησία είχε μετεπαναστατικά απομείνει.
Δεν είναι πολλοί εκείνοι που θυμούνται τους πλασιέ των δανείων να φτάνουν ως την πόρτα του πελάτη υπό διαφορες ονομασίες σαν αποκριάτικος χαρτοπόλεμος και κυρίως: κόντρα στα ψηφίσματα του ΟΗΕ γιατί αυτό θεωρειται εκβιαστικός δανεισμός.
Κι ακόμη λιγότεροι --πλην των μυημένων-- θυμούνται πως κατά την διάρκεια των ετών του χρηματοπιστωτικού πανηγυριού χάθηκαν περιουσίες εξ αιτίας της καθεστωτικής εξαπάτησης.
Δεν υπήρχε ούτε μία τηλεόραση που να μην είναι καρφωμένη στην συχνότητα της ζωντανής αναμετάδοσης από την Σοφοκλέους.
Επρόκειτο για μια εποχή όπου τα πάρτη της οικονομικής διαφθοράς ήταν στο κεφαλόσκαλο του κρατικού μηχανισμού με τον ίδιο τον πρωθυπουργό να ντοπάρει τον πληθυσμό.
Ότι έτσι βιώνουμε σήμερα έχει τις ρίζες του στην εποχή της Σημιτομαϊμούς.
Η απενοχοποίηση του ατομικισμού, ο ρατσισμός -που εκτοξεύτηκε τα χρόνια εκείνα-, η αποκήρυξη κάθε συλλογικής διεκδίκησης, ο κυνισμός στο διεθνές πεδίο, η υποταγή κάθε αντίστασης σε ένα κέρδος απαλλαγμένο από το βάρος της στρατηγικής, της αλληλεγγύης και του ήθους.
Η αποδοχή των ιδιωτικοποιήσεων ως αναμφισβήτητο δόγμα και η εξαφάνιση του αιτήματος για δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες ήταν ένα από αυτά. Και βέβαια, περισσότερο από όλα, η φτώχεια, η ανισότητα και η ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση.
Τηρουμένων των αναλογιών, ο Σημίτης υπήρξε για την Ελλάδα ό,τι η Θάτσερ για τη Μεγάλη Βρετανία.
Επί των ημερών του νικήθηκαν οι αντιστάσεις για τη συμμετοχή στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, την παράδοση του Οτσαλάν, τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, το πέρασμα των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας στο ιδιωτικό κεφάλαιο: για πρώτη φορά, με μια κοινωνία -απεκδυόμενη της υφής της να στηρίζει την δράση αυτή όχι παρά, αλλά ενάντια στις κινητοποιήσεις που γίνονταν απέναντι στην πολιτική της.
Οι αγρότες, οι καθηγητές, οι συνταξιούχοι (που τότε έφαγαν για πρώτη φορά τόσο ξύλο), το φοιτητικό και το αντιπολεμικό κίνημα, ηττήθηκαν ολοσχερώς στην κοινωνική συνείδηση.
Ο Σημίτης εγγράφεται στην παράδοση της μεγάλης δεξιάς στροφής της σοσιαλδημοκρατίας, που οδήγησε στη δομική εξαφάνισή της, του Μπλερ, του Σρέντρερ και των υπολοίπων, η οποία εκκινεί με την επικράτηση Κλίντον στους Δημοκρατικούς στις ΗΠΑ.
Για την Ελλάδα όμως, χώρα στην οποία η κοινωνική συναίνεση δεν λειτούργησε με τον τρόπο που λειτούργησε στην υπόλοιπη Ευρώπη μετά τον πόλεμο, η διαδικασία ήταν πιο πολύπλοκη.
Στην ουσία ήταν αυτός ο οποίος σάρωσε οριστικά τη λανθάνουσα σοσιαλιστική συνείδηση που επιβίωνε στην ελληνική κοινωνία από το 1944. Και μάλιστα με τόση επιτυχία, ώστε η έκρηξη κοινωνικών κινημάτων και αριστερών πολιτικών ρευμάτων κατά τη δεκαετία του 2010 δεν κατάφερε να την επαναφέρει στη μορφή εκείνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου