από το συρτάρι των αναμνήσεων κάτι ξεθωριασμένες φωτό από την άγρια νιότη μου. Μα το βλέμμα σαν από αυτόματη διαδικασία ή κάπως σαν τα εξαρτημένα ανακλαστικά του Παβλόφ στράφηκε προς το ταβάνι. Έψαχνα άραγε τι; Απαντήσεις στα ερωτήματα που έθετε αμείλικτα μία προς μία κάθε ασπρόμαυρη φωτό. Μήπως και απαλλαγώ των ενοχών μου ή γίνω κάπως σοφός. Τζίφος. Τα ταβάνια δεν μιλούν. Κι αν μιλήσουν οι αποφάσεις τους είναι κατά κανόνα καταδικαστικές. Μα εγώ στο μεταξύ έχω βουτήξει σε άπατα βάθη και δίχως αναπνευστήρα που θα με συνέδεε με την πραγματικότητα. Μεθύσι. Έχω ήδη κλείσει τα μάτια αρχίζοντας να δίνω μορφή προσώπου στις σκιές. Τι όμορφα που είναι...
............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου