Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΑΚΟΜΗ ΕΚΡΕΜΕΙ
Πλήθος κόσμου όλων των ηλικιών, με γαρίφαλα, συνθήματα-μηνύματα, γροθιές υψωμένες, σημαίες της Παλαιστίνης, βρέθηκε εκεί για τις τριήμερες εκδηλώσεις μνήμης Ήμουν τότε εκεί μετά την ταράτσα της νομικής.. Όπου επί της οδού Σίνα σακάτεψαν δίπλα μου οι ταγματασφαλίτες τον Βερνικο. Μόνο την κρίσιμη Παρασκευή δεν ήμουν μέσα..
Κι αισθανομαι τις πλείστες όσες ενοχές γι αυτό. (Συνελήφθην ωστόσο την επομένη με τους μπάτσους να σπάνε την πόρτα του σπιτιού μου) Όμως τα είδα όλα μέσα από γρίλιες. Σπουδαστής ακόμη εργαζόμουν στον πρώτο όροφο της οδού πολυτεχνείου 1. Στο περιοδικό Νέο αυτοκίνητο του Μιχάλη Γρατσία. Απέναντι ακριβώς από την πύλη του Πολυτεχνείου.
Είχα πληροφορίες ότι θα μούκαρε ο στρατός από το συγκρότημα Λαμπράκη και συγκεκριμένα από τον Κώστα τον Θάνο ο οποίος επιχείρησε ματαιως να με αποτρέψει. Τις μετέφερα εκεί που όφειλα αλλά δεν με πίστεψε κανείς.
Δεν θα χτυπήσουν ελληνόπουλα μου είχαν πει.
Όμως οι στρατοκράτες και τα τσουτσέκια τους ήταν γερμανοτσολιάδες.
Κατοχικοί κουκουλοφόροι.
Ποια σχέση μπορεί να είχαν αυτοί με την ελληνική ψυχή.
Οι σφαίρες των ελεύθερων σκοπευτών που δεν κρύβονταν --τους έβλεπα από τις ταράτσες του Ακροπόλ-- είχαν όνομα. Από εκείνο του Διογένη του Κομνηνού ως την Ολλανδέζα συνάδελφο. Για να έρθει η τραγωδία της Κύπρου και το στιγμιαίο.. Που σκέπασε την δράση των παρακεντέδων όπως οι γάτες τα σκατά τους..
Ανοιξαν χθες οι πύλες του Πολυτεχνείου και χιλιάδες πολίτες κάθε ηλικίας συνέρρευσαν ακόμα και υπό δυνατή βροχή στον ιστορικό χώρο του ιδρύματος για να αφήσουν ένα γαρίφαλο και να υψώσουν τη γροθιά τους, στέλνοντας το δικό τους μήνυμα σεβασμού και ευγνωμοσύνης στους αγωνιστές, όπως και την παντοτινή υπόσχεση της πάλης για ένα καλύτερο αύριο.
Σήμερα οι πύλες του Πολυτεχνείου θα είναι ανοιχτές μέχρι τις 8 το βράδυ και την Κυριακή μέχρι τη 1 το μεσημέρι, για να ακολουθήσει αργότερα η καθιερωμένη αντιιμπεριαλιστική πορεία προς την πρεσβεία των ΗΠΑ και, για κομμάτι της διαδήλωσης, προς την πρεσβεία του Ισραήλ.
«Ηταν μια λέξη μοναχά ελευθερία, κι έπειτα είπαν πως την έγραψαν παιδιά» ακούγεται από τα μεγάφωνα.
Εχουν περάσει 51 χρόνια από την αιματοβαμμένη εξέγερση του Πολυτεχνείου (που κάποιοι ακόμα και σε κυβερνητικές θέσεις αρνούνται μέχρι σήμερα), όμως για εκείνα τα παιδιά του Νοέμβρη και εκείνους που έγραψαν τότε Ιστορία απέναντι σε μια στυγνή δικτατορία είναι σαν χθες.
Για τους νεότερους, γεννημένους τις δεκαετίες του ‘70, του ‘80 και του ‘90, είναι τόσο κοντινή και τόσο μακρινή, όμως το αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό μήνυμα είναι βαθιά χαραγμένο στις συνειδήσεις τους, αδιαπραγμάτευτο και συνυφασμένο με τα κεκτημένα της Μεταπολίτευσης με τα οποία μεγάλωσαν αυτές οι γενιές και που σήμερα λεηλατούνται.
Οσο για τους σημερινούς φοιτητές, γεννημένους μετά το 2000 κι έχοντας όχι γονείς αλλά ίσως παππούδες να τους διηγούνται για το Πολυτεχνείο, οι αχτίδες από τη φλόγα της εξέγερσης φωτίζουν ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου