Το πρόβλημα δεν εξαφανίζεται

 επειδή σταματάς να το κοιτάς !!

Ίσως δεν είναι όλος --πλην των υπερορθόξων -- ο λαός του Ισραήλ που δια λύσσας αποβλέπει στον αφανισμό των Παλαιστινίων.. 

Αναδείχθηκε αυτό χάρις στον Ντάνι Ρόζεμπεργκ σκηνοθέτη της ταινίας ο λιποτάκτης. Αλλά κάθε κραυγή διαμαρτυρίας παίρνει ρίσκο μεγάλο. Παίζει με την φωτιά. Όπως ο πρωταγωνιστής αρνούμενος την κανονικότητα του θανάτου των Αράβων. 

Και μπορεί μετά την εβδόμη δεκάτου του 23 να διέλαθε της Νιετανάχειας προσοχής αυτό το φιλειρηνικό μήνυμα, σήμερα ο εμπνευστής του θα είχε εκτελεστεί μετά πολλών επαίνων. 

Ο αριθμός των Παλαιστινίων νεκρών υπερέβη κάθε εφιαλτικό σενάριο με τις παγκόσμιες ανθρωπίδες να το κοιτούν με το μάτι του ψόφιου ψαριού. 40000 !!! Και ολογράφως: Σαράντα χιλιάδες. 

Όσους σκοτώνουμε τους αξίζει δηλώνει αυταρχικά δια βρυχηθμού ο σατράπης του κράτους δολοφόνος. 

Καθαρός εκβιασμός για να σιγήσει κάθε φωνή που τίθεται παρά τω πλευρώ της έλλογης συνεννόησης. 

Για να ξεπηδούν διαρκώς οι οπλισμένοι εν μέσω μιας παγωμένης «κοινής γνώμης», όπου η λέξη Παλαιστίνιος ταυτίζεται με την «κοινή πεποίθηση» μιας θεμιτής δολοφονίας. 

Πλήρης η αποκτήνωση σ΄έναν πόλεμο δίχως ίχνη ηθικής όπου τα θύματα μετρούν ως στατιστικές. 

Με τους ακροδεξιούς Εβραιους να διαδηλώνουν κατά της δικής τους κλήσης στον στρατό, αλλά στηρίζουν με νύχια και με δόντια έναν ανίερο πόλεμο. 

Σχήμα οξύμωρο. Σαρκασμός. Παρτάκηδες φασίστες με την σωτηρία όχι της ψυχής αλλά της ζωής τους σε πρώτο πλάνο. 

«Προδότρια, αντισημίτισσα, αφελής και εγωίστρια» χαρακτηρίστηκε από τα Ισραηλινά ΜΜΕ η Σοφία Ορ που τόλμησε να ψελλίσει την λέξη ειρήνη πριν οδηγηθεί σιδηροδέσμια στη φυλακή. 

Οι Νιετανάχου όμως της υφηλίου δεν συγκινούνται από συναισθηματικές κραυγές. Διψούν για αίμα.

Οπότε. Μήπως ν' αποθηκεύαμε σπόρους της ανθρωπότητας ώστε να σπαρθούν όταν ο άνθρωπος επιστρέψει στον πλανήτη;

«Να αποθηκεύσουμε τους σπόρους της ανθρωπότητας ώστε να υπάρχει κάτι να φυτέψουμε όταν θα μπορούμε ν’ αναπνεύσουμε ξανά εδώ»

.

Για όλα αυτά πρέπει να πούμε δυνατά: σήμερα χρειάζεται όσο ποτέ ένα πραγματικό φιλειρηνικό κίνημα στο Τελ Αβίβ, ρητά ενάντια στον πόλεμο και μαχητικά κατά της γενοκτονίας των Παλαιστινίων. Σε κάθε καπιταλιστικό, αντιδραστικό «Τελ Αβίβ». Στην πρωτεύουσα κάθε χώρας που δολοφονεί λαούς, γύρω της και αναπόφευκτα τον δικό της. Όσο πιο επικίνδυνοι οι καιροί τόσο πιο καταλυτική η ανάγκη! Και υπάρχει, διαμορφώνεται, αναπνέει ακόμη με καλάμι. Απογοητευμένη και οργισμένη, αναζητά η ανθρώπινη δυνατότητα δρόμους. Γιατί όλο και περισσότερο, ειδικά οι νέοι άνθρωποι, συνειδητοποιούν ότι «το πρόβλημα δεν εξαφανίζεται επειδή σταματάς να το κοιτάς» Έτσι, δήλωσε  Σοφία είπε κάτι ακόμη: «πάντα αισθανόμουν μεγαλύτερη δέσμευση απέναντι στους ανθρώπους παρά προς τα κράτη. Η πράξη μου είναι πράξη αλληλεγγύης και αγάπης για όλους τους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς ανεξαρτήτως εθνικότητας και θρησκείας, με την πεποίθηση ότι κάθε άνθρωπος αξίζει να ζει με αξιοπρέπεια». Και ο δημοσιογράφος Ορλί Νόι συμπλήρωσε: «Να αποθηκεύσουμε τους σπόρους της ανθρωπότητας ώστε να υπάρχει κάτι να φυτέψουμε τη μέρα που θα μπορέσουμε ν’ αναπνεύσουμε ξανά εδώ».