Άγρια ήταν οπωσδήποτε Νιότη δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ.Ευθεία στης χούντας τα βαθιά. Με τον θάνατο μιαν ανάσα μακριά σου να γράφεις στους τοίχους συνθήματα. για ν απελευθερωθεί ο ασθματικός πνιγμός. Κι ο έρωτας να μοιάζει με κλεφτοπόλεμο. Δυο τρία κλεφτά φιλιά στη σκιά του γονιού της πρωτόγονης ηθικής και του μπόγια ασφαλίτη της κοινωνικής ευταξίας. Με τους φίλους μετά το σινεμά στο παγκάκι και το σουβλάκι ανά χείρας ιερείς της εξομολόγησης. Ποια η χρεία ψυχολόγων; Η νεανική αθωότητα αποκάλυπτε όλα τα μυστικά της. Ξεδιπλωνόσουν συναισθηματικά σαν σεντόνι. Με τους λεκέδες να σε προδίδουν μα δεν σ' έκοφτε. Ανακουφιζόσουν. Για νάρθουν οι καιροί που κουμπωθήκαμε καβάλα σ' ένα τιμόνι. Με τα συναισθήματα να μην βρίσκουν διεξόδους. Γι αυτό προκαλούνται τα καθημερινά κοινωνικά βραχυκυκλώματα. Κι οι φίλοι μου ειναι πια φαντάσματα..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου