ΠΟΣΟ Σ ΑΓΑΠΩ..........

 Η ανάρτηση μιας άγιας εικόνας στην οθόνη του μυαλού μου, άνοιξε κι απόψε το βιβλίο της ψυχής... Φταίει ίσως, που οι γραμμές του τρένου της ζωής μου πλέον μαζεύουν.. Με την σύμφωνη γνώμη του καρκίνου, που νόμιζα ο αλλοπαρμένος πως είχα μαζί του συμφιλιωθεί..Για ν’ ακολουθήσουν ώρες αδυσώπητου απολογισμού. Που τσαλακώνεις θυμωμένος τον εγωισμό σου, σαν το έντυπο του λογαριασμού της ηλεκτροδοσίας. Για να τον πετάξεις στα σκουπίδια.. Αν το είχα κάνει πριν, ίσως να πάγωνα την ζωή στο τελευταίο πλάνο. Μόνο που η πουτάνα η ζωή δεν γράφεται με «αν» του υποθετικού λόγου. Θηλάζει αίμα καυτό. Πως επέτρεψα κι ακόμη χειρότερα υπάκουσα, στην προσταγή του εγωιστικού μου θηρίου, να κλειδώσω τα συναισθήματά μου. Ποιου βιωματικού τραύματος ήταν απότοκο αυτό; Ποιος εγώ που με τα στήθη μου μόλις ανθισμένα πυρπολούσα στις διαδηλώσεις την Αθήνα. «Πρόσεχε θα σκοτωθείς βαράνε στο ψαχνό» οργίζονταν οι φίλοι μου, που αδιαφορούσα για το σώμα μου. Ακολουθούσα την ψυχή μου που πετούσε. Σήμερα μόνο αυτή πετάει. Αλλά προσκρούει, κάνει γκελ στο ταβάνι και επιστρέφει. Προς το παρόν…