Εμετός, Αίσθημα πρώτο στην ανάγνωση των γλυκανάλατων περιγραφών για τους υποψηφίους του Ευρωκωλοχανείου.
Καταφεύγουν στην ανίερη συναίνεση μεταξύ ανομοίων πληθυσμιακών ομάδων – κάτι σαν Βαβέλ -- επικαλούμενοι ανιστόρητα το λίκνο της Δημοκρατίας και της ταξικής συμφιλίωσης.
Που;
Εντός ενός συστήματος που με αλγόριθμους της άρχουσας τάξης, κανοναρχεί τη ζωή μας στη βάση πάντα του Ρωμαϊκού δικαίου και όχι του δίκιου των σύγχρονων σκλάβων.
Από τους πρώτους κανόνες του δικαίου του Χαμουραμπί ως εκείνο της Γόρτυνος και του Σόλωνα ένας ήταν ο κανόνας.
Η λεηλασία, ή η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Με το ΝΑΤΟ όπως η Αμφικτυονία της Δήλου εμπροσθοφυλακή του πλούτου των ολίγων.
Τότε ολιγαρχία σήμερα οι Όμιλοι. Ποτέ κατά συνέπεια δεν υπήρξε η μαία της Δημοκρατίας που σήμερα πλην ελαχίστων διαλειμμάτων κατέστη κουρελού.
Γιατί ποτέ δεν εξελίχθηκε σε Ησιοδικό "νησί των μακάρων" της αλληλεγγύης και των ίσων ευκαιριών, κατά το όνειρο του ισάξιου του Ομήρου σπουδαίου ιστορικού και ποιητή. Απλώς μεταμφιέστηκε σε πεντάστερα ξενοδοχεία.
Με εργαζόμενους τσολιαδάκια.
Ρευστούς νομάδες, πολύγλωσσους, οικονομικούς ακροβάτες και πειθήνιους θερινών ενοικιάσεων του τύπου: Ελάτε, κοπρίστε,τελειώσατε.Κούφιος και δόλιος ο λόγος επομένως της συναίνεσης.
Σκόνη στα μάτια.
Γιατί εμείς και οι Λάτσηδες, οι Αλαφούζηδες, οι Μαρινάκηδες, οι θεούσοι οι Χρυσαυγίτες και πλείστοι άλλοι δραγάτες της ζωής μας, δεν είμαστε ο ίδιος λαός. Πόλεμο έχουμε. Πόλεμο ταξικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου