Φεύγει μια γενιά σχεδόν μαζικά. Κατά δεκάδες χιλιάδες..Και αναφερόμαστε σ’ αυτή του 114, του Πολυτεχνείου, της Δημοκρατικής αλλαγής του 1981..
Και απέρχεται ταπεινωμένη ως υπαίτια των μνημονίων του δημογραφικού αφανισμού. Περιτυλιγμένη κατά συνέπεια στο αμπαλάζ της ασέβειας παρά το ότι πυρπολήθηκε στους διεκδικητικούς δρόμους της φωτιάς.
Γιατί προδόθηκε από τους απογόνους της, που η ίδια γαλούχησε υπερπροστατευτικά, χτίζοντας αν όχι επίδοξους δολοφόνους, τουλάχιστον φρικώδεις παρτάκηδες, του ιδιοτελούς πλουτισμού.
Και πως αλλιώς.
Το μόνο της άλλοθι είναι πως κατέφυγε στη λύση αυτή υπό την δαμόκλεια σπάθη ενός διλήμματος φονικού . Η χτίζει τον κληρονόμο της μ’ ένα κτηνώδες υπερεγώ ή αυτός δεν επιβιώνει.
Καπιταλιστικό έλεος δεν υπάρχει.
Μόνο που επί ενός ναυαγίου, οι διασωθέντες είναι ελάχιστοι ακριβώς γιατί επέλεξαν οι πλείστοι, λύσεις ατομικές. Είμαι βέβαιος έτσι, πως αν δεν είχε ο χρόνος οξειδώσει βιολογικά την απερχόμενη γενιά, θα φλεγόταν ξανά η Αθήνα από τις ιαχές της ζωοδόχου ανατροπής..
Ας τους ζητηθεί επομένως μια συγνώμη γιατί ο καθεστωτικός νοτιάς των τοκογλύφων τους πονά ως τον μυελό των οστών τους πιότερο και από τον φυσικό....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου