Οι σημαιούλες και επ’ ευκαιρία των επικείμενων προεκλογικών συγκεντρώσεων θα πηγαίνουν και θα έρχονται στο φατσοβιβλίο, στην τηλοψία της ηχοεικαστικής παραπλάνησης και στο Σύνταγμα ή την Αριστοτέλους.
Με όσους δυσφορούν και τις διαγράφουν να θεωρούνται μισέλληνες ή ανθέλληνες.
Πέραν του γεγονότος πως πρόκειται για ηδονή αριστοκρατικής αισθητικής να σε βρίζει ένας αναλφάβητος ανιστόρητος, διερωτώμαι τι τους πείθει πως ο εξαθλιωμένος και υπό πλειστηριασμό Έλληνας, θα νιώσει δια μιας ψηφιακής σημαιούλας υπερήφανος για την εθνική καταγωγή του.
Τι δεν νιώθουν; Πως η εθνική συνείδηση προϋποθέτει και κοινωνική αλλά και πολιτική παιδεία, από τις αξίες των οποίων παρασάγκας απέχει ο σύγχρονος χλεχλές.
Για να δοκιμάσεις τις επιλογές του μπούκωσέ τον μ’ ένα πιτόγυρο, κάρφωσέ τον στον καναπέ απέναντι στα Μπάτσελορ τα NXTM τα Survivors τα Big Brothers και τα πρωϊνάδικα, πάρε τον και μια σουλατσάδα στα τσιφτετελορόκ της παραλιακής και του έχεις φρεσκάρει το πρόσωπο, τόσο όσο να τον έχεις πασαλείψει με τις κηραλοιφές του Βελόπουλου.
Πού και πού φόρα του και μια περικεφαλαία σε κενό περιεχομένου κεφάλι, για να αλαλάζει ως Μακεδονομάχος, πως η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική, αλλά να καταπίνει τη γλώσσα του όταν από τις πολιτικές του επιλογές στην κάλπη, εξέρχεται το υπό Νατοϊκή χορηγία φάντασμα των Σκοπίων.
Κατόπιν αυτών γίνεται εύκολα κατανοητό το γιατί πείθονται με ό,τι τους ταΐζει η καθεστωτική προπαγάνδα. Πως επί παραδείγματι είναι οι κομμουνιστές που την παρέδωσαν στους Βούλγαρους φασίστες. Προφανώς γιατ’ ήταν τόσο ηλίθιοι που εκτέλεσαν μετά από λαϊκό δικαστήριο τον Βούλγαρο δήμιο της Δράμας.
Μισοεξυπνάκηδες, μισοκουτοπόνηροι, και μισοαστοί σαν το χειρότερο είδος που γεννά μετεπαναστατικά η ελληνική κοινωνία.
Τον αστικοποιημένο βλάχο.
Επί του οποίου στηριζόταν κατά δήλωση του Λαρισαίου Βουλευτή Ροδόπουλου η πολιτική πρόγονος της ΝΔ η ΕΡΕ.
«Εφαλτήριό μας, είχε δηλώσει φόρα παρτίδα είναι το κεφάλαιο, ο μεσοαστός της αρπαχτής, ο μικροαστός των μεγάλων φιλοδοξιών και ο γνήσιος ορεσείβιος αναλφάβητος». Και δεν διάβασα έστω ένα αρνητικό μόριο διαμαρτυρίας. Γιατί με τον κυνισμό τού ομοφοβικού ήταν ειλικρινής.
Ε, λοιπόν όχι. Όχι το θολό και δυσδιάκριτο του Μεταξά. Αλλά το δικό μου. Το στεγνό, το αποφλοιωμένο από άλλοθι και δικαιολογίες.
Η σημαία είναι ένα πανί – όπως ο αλησμόνητος Βασίλης Διαμαντόπουλος είχε δημοσίως δηλώσει-- τους όποιους συμβολισμούς επί του οποίου, τους αποτυπώνει με τις αρχές, τις αξίες και κυρίως με το αίμα της ψυχής του ο λαός..
Σας μοιάζει αυτός ο τρομοκρατημένος λαός, του ο σώζων εαυτόν σωθήτω, να καταθέτει έστω κι ένα ίχνος αλληλεγγύης – βασικό αλλά εν ανεπαρκεία αγαθό--στη παγκόσμια οθόνη;
Ασφυκτιά η ανάσα του γείτονά του κι αυτός κλείνεται στο κατακόρυφο σπήλαιό του γιατί στο άκουσμα τού επιθανάτιου ρόγχου του, θα τον πνίξουν οι ερινύες.
Μακριά από τον κώλο μας κι όπου θέλει ας μπει ήταν το δόγμα όταν με μια άθλια και ατιμώρητη κίνηση παρέδιδαν στις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες τον Οτσαλάν.
Δεν μπορεί θα το έχετε ακούσει.
Πρόκειται για την πεμπτουσία της γαλανόλευκης σκέψης του.
Σε μια απελπισμένη έτσι κίνηση αναζήτησης συγχωροχάρτου στέλνει ή κραδαίνει ανέξοδα σημαιούλες δεξιά κι αριστερά επί των προεκλογικών πλατειών ή της οθόνης, ανεξαρτήτως του αν αυτό έχει κάποια πολιτική σημασία.
Μα τα συγχωροχάρτια μας τελείωσαν και τη τελευταία παρτίδα την εκτελώνισε ο λαός στις πρόσφατες εκλογές. Η ώρα της κρίσης έτσι δεν αναμένεται στις 25 του Ιούνη. Επειδή είναι κάθε ημέρα εδώ.. Και μας αξιολογεί..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου