Μεγαλώσαμε, ως φορείς επαναστατικών ιδεών, με τον «ανθρωπότυπο» ΚΥΡ ΠΑΝΤΕΛΗ (που ο Πάνος Τζαβέλας τον παρέδωσε στην κοινή χλεύη) στο στόχαστρο της «θείας μανίας» μας να αλλάξουμε τον κόσμο…
Παραπλανημένοι έτσι εστιάσαμε τα βέλη μας στον αστικοποιημένο βλάχο ή κατά του μικροαστού των μεγάλων φιλοδοξιών.Για να γλιστρήσουμε στον λάκκο από την τσουλήθρα που μας είχαν στήσει οι ελίτ της προντεστατικής νοικοκυροσύνης.
Στήθηκε έτσι ο νεοσυντηρητισμός από την κουλτούρα της ακαμψίας που μεταξύ άλλων εμπεριείχε την αποταμίευση. Προπαγανδιζόταν αυτή ακόμη και από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση με τον κουμπαρά, το πατρίς θρησκεία οικογένεια, και την υπακοή στους νομους ανεξαρτήτως της οικονομικής ή κοινωνικής ηθικής τους..
Dura lex sed lex.. Σκληρός ο νόμος αλλά νόμος.
Για να φτάσουμε στις τηλεοπτικά φωταγωγημένες ζοφερές ημέρες μας, όπου υπεραφθονούν τα ουρλιαχτά περί «ελευθεριών», «δικαιωμάτων», «παιδείας», «εξέλιξης», «ριζοσπαστισμού».
Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για νέες κόπιες του «παροιμιώδους μέσου ανθρωπάκου» και λειτουργούν ως μια νέα «κανονικότητα συντηρητισμού».
Το τερατώδες "εγώ" πάνω και πέρα απ' όλα με τους κοινωνικούς αρμούς να έχουν πλέον σπάσει οριστικά.
Διαπιστώνεται ακαριαία από μια κουβέντα τριών λεπτών με τον γείτονα ή τον συνάδελφο, όταν στο ερώτημα αν κάποιος από αυτούς καταστραφεί ποια θα είναι η αντίδρασή σου, απαντά σχεδόν ισουΐτικα: "Μα εγώ μόνος να κάνω τι;"
Δεν πέρασε ποτέ από την σκέψη του η ένταξή του σε κάποια ομάδα ανατροπής.
Δεν το μέμφομαι. Γιατί το «συντηρητικό» και το «προοδευτικό» είναι, σήμερα, παρωχημένοι προσδιοριστές, με την «αλλαγή» ωστόσο να παραμένει «νόμος κίνησης» που δεν συμμαχεί με τους σφιχτόκωλους του παλαιοκαπιταλισμού.
Αντίθετα, τους θέλει ανακαινισμένους «ανθρώπους του κόσμου».
Αυτούς που κάνουν σήμερα αποδεκτή την ηλεκτρονική διαχείριση ενός ακαθόριστου νομισματικά και πραγματικά πλούτου από αλγόριθμους και πλαστικοποίηση.
Δουλεία δίχως δεσμεύσεις.
Σήμερα στη μια δουλειά («δια βίου μάθηση»…) – αύριο στην άλλη, σήμερα στη μια «χώρα» – μεθαύριο σε μια άλλη, πολύγλωσσος, ουδέτερος, τουριστικός, καταναλωτικός, διαδικτυακός, εύπλαστος.
Το περιβόητο μοτίβο του επάρατου του μικροαστού η μαυραγορίτη, αντιστοιχεί στον μικροϊδιοκτητικό καπιταλισμό της μεταπρατικής Ελλάδας που γέννησε η καταστροφή και η δεκαετία του ‘40.
Σήμερα, ακτινοβολεί, στην επικοινωνιακή του μεγαλοπρέπεια, ο «petit bourgeois» της Άυλης και άψυχης Οικονομίας εξ αιτίας της νέας Αποικιοποίησης των Ευρωπαϊκών και όχι των Αφρικανικών χωρών.
Ο «νεοταξικός μεσαιοταξίτης» των «προοδευτικών ιδεών».
Το ιδιωτικό,(idiot = ηλίθιος) το apolitic (που επιτρέπει τους πολιτικούς βιασμούς ) τα δικαιώματα, (που επιμέρισαν μακιαβελικά το επιμέρους) η σεξουαλική αυτοέκφραση, (της φυσικής διαστροφής), η ευέλικτη καριέρα, (που πατά επί πτωμάτων) και το κύρος του ανήθικου νόμου υπερέχουν.
Κατάλαβέ το ω αριστερά..Οι πληκτικές καταγγελίες, «παλιών αντιδραστικών μύθων», επιτήδεια υποβάλλουν μια νέα μυθολογία «εξέλιξης» κατασκευάζοντας ανθρωπότυπους που «δημοκρατικά και ελεύθερα» αναπλάθουν τα παλιά στερότυπα. Έτσι κι αλλιώς, στο τρομακτικό Βασίλειο του Εμπορεύματος, σημασία έχει το φαίνεσθαι.
Γκέγκε;........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου