Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΠΑΡΕΘΝΟΥ

 Κι επειδή ο πολύς Όμηρος στη βουλή μου έπεσε βαρύς στο στομάχι παραθέτω --μέρες που είναι για να ξεχαστείτε στα παραμύθια-- το αυθεντικό το πρωτότυπο και όχι γενόσημά του..Στο πληκτρολόγιο η Ελλάδα δια μέσου της Καϊλή ή της Σπυράκη ή όποιου άλλου πολιτικού σούργελου διαθέτει ο τόπος..

Με είκοσι φθινόπωρα και άνοιξη καμία/ απ’ την Υπάτη το ’σκασα και πήγα στη Λαμία./ Ήμουν μικρούλα κι άπραγη και δροσερή κι ωραία/ πώς το ’παθα μανούλα μου κι αγάπησα εκδορέα./ Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη/ γι’ αυτό και ο Αλή Πασάς έπνιξε τη Φροσύνη./ Στο δρόμο μού σφυρίζανε και με φωνάζαν Γκόλφω/ μα ευτυχώς τον Τάσο μου τον λέγανε Ροδόλφο./ Ήμουν ψηλή κι ανάλαφρη κι αφράτη και μοιραία/ πώς έμπλεξα μανούλα μου με τέτοιο διαφθορέα./ Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη/ γι’ αυτό κι οι νέοι μουσικοί θαυμάζουν τον Ροσσίνι./ Από σκαλί σ’ άλλο σκαλί κι από φιλί σε πάθος/ πήρα σοκάκι ανάποδα και μονοπάτι λάθος./ Κι απ’ το Ροδόλφο στο Μηνά κι απ’ τον Κοσμά στον Πάνο/Μεγάλωσα μανούλα μου δεν ξέρω τι να κάνω./ Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη/ το διάβασα στον Παλαμά το βρήκα στο Δροσίνη.