ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΦΩΝΗ
Συνοδέψτε με στον χωρόχρονο. Τότε που στις μουσικές σκηνές – τις είχαμε βαφτίσει μπουάτ— κυριαρχούσε μια πρωτόφαντη μίξη. Τότε που το ρεμπέτικο πασπαλισμένο με ροκ έγραφε ανεξίτηλα ιστορία. Τότε που οι στίχοι ερμηνεύονταν δεν ακούγονταν. Γιατ’ ήταν αλληγορικοί. Θα μπορούσε να τους φορέσει ο καθείς στη ζωή του σαν ρούχο. Επειδή στη βάση τους οι αξίες δεν διέφεραν. Το όραμα ήταν κοινό. Κι όταν νομίσαμε πως προσθαλασσώσαμε τον αητό των ονείρων μας ,πνιγήκαμε στα ρηχά. Εγκαταλείποντας τα παιδιά μας – εμού μη εξαιρουμένου-- βορά στις μιντιακές μπλακ μάμπες. Που τα δηλητηρίασαν. Για να τρέχουν πίσω από τις σημαίες σούργελων τύπου Φουρέιρες, Σφακιανάκηδες, Ρέμους, ΡουβοΦουστανελάδες κι ένα σωρό άλλα αηδιαστικά απόβλητα της αυθάδειας χιλίων πιθήκων. Υπό το ψευδεπίγραφο άλλοθι της κάλυψης των αναγκών τους. Οι ανάγκες όμως δεν αλλάζουν. Οι συνθήκες μεταβάλλονται. Κι όταν πια σήμερα είδαμε τις μέλισσες πνιγμένες στο μέλι τους, κερώσαμε. Μα ήρθαμε στο και πέντε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου