Με τον νου σε όσους μας ακολουθούν από την παραλία με τα μάτια να γλιστρούν στο πέλαγο το βαθύ και τον νου στον ορίζοντα.. Αλλά και γι αυτούς που από τον δρόμο η την δουλειά και το σπίτι ψάχνουν αφορμή να ονειρευτούν.. Έτσι κι αλλιώς τούτος εδώ ο λαός από της γενέσεώς του παράγει μύθους. Για ν αντλεί δυνάμεις επιβίωσης. Δυο τρεις απ’ αυτούς ήταν ο Θανάσης Πολυκανδριώτης και ο Καραντίνης που το μπουζούκι στα χέρια τους έμοιαζε με αγριολούλουδο. Πατώντας τα τάστα του μοσχοβολούσε ο τόπος. Γι αυτό και το λαϊκό τραγούδι δεν θα πεθάνει πότέ. Προσέξτε. Το λαϊκό όχι το τσιφτετελορόκ..Καλημέρα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου