Ιστορία γράφουν οι παρέες..
Εν προκειμένω : Η παρέα του Νικομανώλη Νύκταρη (με την υπέροχη ντοπιολαλιά) και της Μελίνας Ασλανίδου που τη συνοδεία μιας κιθάρας ξεκίνησαν ένα ταξίδι δίχως παραστάτες και λεζάντες. Για πάρτη τους. Για να μου θυμίσουν έναν από τους μουσικούς Αύγουστους του αλησμόνητου Μάνου Χατζηδάκη στ' Ανώγια, όπου πρωταγωνίστησαν η Μαρίζα Κωχ και ο Σκουλάς. Όταν πια η παράσταση είχε τελειώσει και οι δείκτες του ρολογιού χτυπούσαν σχεδόν ξημερώματα, μια δυο λίρες κρητικές και η κιθάρα της Μαρίζας έπιασαν τα ρεμπέτικα στην εσωτερική πλατεία του χωριού μ έναν ακροατή. Την αφεντιά μου. Μυθική βραδιά. Αξέχαστη. Έσταζαν όνειρο οι φωνές τους. Δεν θυμάμαι πόσο αντέξαμε στα σκαλοπάτια. Νομίζω πως ώσπου το ασήμι της νύχτας να χρυσίσει στο φως του ήλιου. Έτσι γράφουν ιστορία οι παρέες και μόνον έτσι χρωματίζονται οι αφηγήσεις. Όταν έχεις κάτι να πεις για εκείνους που έχουν αφήσει ανεξίτηλα το αποτύπωμά τους στη ψυχή σου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου