Φόβος, ανείπωτος φόβος. Για το ορφανό του Πρίγκιπα Φιλίππου τον ιό ή τον κορωναϊό. Μια ονείρωξή του ήταν αλλά βρήκε κοινωνική μήτρα και τον ξεπέταξε.
Για να τρομάζει σήμερα τον άνθρωπο σαν φάντασμα. Σαν τα εξωγήινα ανθρωποειδή των επίσης ονειρώξεων αλλά Χολυγουντιανής σκηνοθετικής προέλευσης, που στις φλέβες τους ρέει βαλβολίνη αντί αίματος.
Και πόνος. Ανείπωτος πόνος και αγωνία. Για τις εξώσεις που είναι ante portas με την εφιαλτική εικόνα από τις οικοσκευές των νοικοκυριών στα πεζοδρόμια. Για την εξαθλίωση, τη βία της φτώχειας που τσαλακώνει ισοπεδωτικά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Και με τη συζήτηση αυτή ν' ανακυκλώνεται όλο το βράδυ σε κάποιο κατακόρυφο σπήλαιο ή σε κάποια γωνιά λούμπεν σουβλατζίδικου που επιτρέπουν τα οικονομικά της παρέας.
Με την επανάληψη ως γνωστό να είναι η μητέρα της μάθησης. Αλλά επίσης είναι και αιτία κορεσμού και αηδίας. Ότι αλέθει το στομάχι ξερνάει ο κώλος αλλά και κατά τον ίδιο τρόπο ότι αλέθει το μυαλό ξερνάει το στόμα σαν εμετό.
Και στις δύο περιπτώσεις προδίδουν ανθρώπους παραλυμένους. Ιδία στη δεύτερη. Με καμένα μυαλά από τις παραισθήσεις της καθεστωτικής προπαγάνδας. Και με τ’ αντανακλαστικά του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης αδικαιολογήτως απόντα.
Απλώνεται έτσι στα στενά τετραγωνικά ενός χώρου που του έχουν επιτρέψει ν ανασαίνει για να περιμένει τι άραγε; Ν’ανεβούν οι μετοχές του θανάτου του και ν’ αγοράσει σε καλές τιμές; Όχι ασφαλώς. Χέστης είναι. Ηλίθιος όμως όχι. Κουτοπόνηρος αρχοντοχωριάτης ναι. Επιβιώνει στη λογική πως εντός εκτός αλλά και επί τ’ αυτά το μικρό θαύμα τρεις και το μεγαλύτερο επτά. Που σημαίνει πως εκ της εμπειρίας του αναμένει την πολυπόθητη αλλαγή. Και κυρίως δίχως τη συμμετοχή του. Αλλά δια αντιπροσώπων.
Τώρα τι ακριβώς τον πείθει πως κατά την ιεράρχηση των συμφερόντων, ο αντιπρόσωπος θα προτάξει του "αμέτοχου" και όχι τα δικά του, είναι κάτι που ο τιτανοτεράστιος Γιουνγκ των ψυχοκοινωνικών αναλύσεων, δεν ζει για να μας το εξηγήσει.
Μοιάζει σαν να περιμένει ν’ ανθίσει η αλλαγή, όπως κατ' έτος τα λουλούδια για ν΄ανοίξει κι αυτός τα μάτια του στον ήλιο. Μα δυστυχώς οι κοινωνικές αλλά και οι οικογενειακές του καταβολές τον έχουν διδάξει πως τα λουλούδια δεν τα μυρίζουμε. Κατά τα καπιταλιστικά οιωθότα τα ζυγιάζουμε ή τα μετράμε, αφού προηγουμένως τα κόψουμε..
Γι αυτό και συρρικνώνεται φοβισμένος σε κάθε ανατρεπτική φωνή που τον προειδοποιεί πως αν δεν βρέξεις κώλο ψάρι δεν τρως.
Είναι η μόνη στιγμή που η παρέα σιωπά ένοχα.
Κι όταν ανοίξει το στόμα της θα προβάλλει το βολικό άλλοθι της ανατροφής των απογόνων. Μα όσοι και κατά το παρελθόν έχυσαν το αίμα τους για μια ευημερούσα και ελεύθερη κοινωνία, ουδείς τους εξασφάλιζε ότι θα την απολάμβαναν αυτοί.
Για ν αποκαλυφθεί το ΕΓΩ ενός ασυγκράτητου ατομισμού. Τον αποκαλούν και σύγχρονο ελληνικό γραψταρχιδισμό. Ή πεσιμισμό. Και YOLO. Ζεις μόνον μία φορά. Ή μία μέρα. Ή μία στιγμή. Αλλά κατά κανόνα ξυπνάς την επομένη στην ανατριχιαστική πραγματικότητά σου. Και όλα τα δόλια επιχειρήματά σου περί ανατροφής των απογόνων καταρρίπτονται ηχηρά. .
Επειδή αν έτσι ήταν το δικό σου ΕΓΩ όφειλε να υποταχθεί στην κάλυψη των εν ανεπαρκεία βασικών αναγκών της επιβίωσής τους. Κι αυτό θα συνέβαινε αν οπλιζόσουν με το ψυχικό σθένος να προτάξεις τα στήθη σου για την προστασία τους.
Δεν το κάνεις όμως. Προτιμάς να μεμψιμοιρείς ως εκ του ασφαλούς καταθέτοντος μάρτυρα στα κοινωνικά δικαστήρια. Ποιος είμαι εγώ που θ αλλάξω τον κόσμο μοναχός, σημειώνεις κρυπτόμενος πίσω από τη δειλία σου.
Ο «Κανένας» μαλάκα της Ομηρικής Οδύσσειας, που όμως τύφλωσε τον Κύκλωπα. Αλλά «Οδυσσείς» δεν κοιλοπονά το εξ αποστάσεως γαμήσι της ψηφιακής εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου