ΕΡΙΝΥΕΣ

Εκπλήσσει ο συναισθηματικός κόσμος των άγριων ζώων. Ενα από τα κορυφαία αρπακτικά,μια λεοπάρδαλη, για λόγους προστασίας της περιοχής του, καθαρά αμυντικούς δηλαδή, σκότωσε μια πιθηκίνα λεχώνα αφήνοντας όμως το πιθηκάκι ορφανό. Και τι έκανε; Άρχισε να το φροντίζει. Να το περιθάλπτει και να το γαλουχεί ως να ήταν η μητέρα του.  Αντιθέτως δηλαδή του ανθρώπου που είναι ένα από ελάχιστα είδη στον κόσμο--πρόχειρα πρόχειρα μου έρχεται στον νου η αράχνη, που σκοτώνει δίχως να πεινά το είδος του. (και μη μου αντιπαραθέσει κανείς το αρσενικό λιοντάρι ή τον αρκούδο γιατί εκεί δεν είναι ασιτία αλλά προστασία της ράτσας τους του εγώ τους) Και ως να μην του επαρκούσε αυτό εγκαταλείπει τα παιδιά του στην εξαθλίωση, όπως τα προσφυγόπουλα.  Η σκηνή είναι μοναδική και αρκούντως διδακτική και δεν επιδέχεται καμιάς παρερμηνείας.