ΤΑ ΠΡΑΣΣΕΝΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ

Το παράδοξο συνεχίζει τη πορεία του μεσα στο αδιέξοδο..

Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε συντριπτική, μένει να αποδειχθεί αν είναι και στρατηγική. Στις εθνικές εκλογές και μετά απ’ αυτές. Οι αιτίες της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολλές και γι’ αυτό αυτή η ήττα υπήρξε τόσο βαριά. 

Επί τροχάδην: πλήρωσε για τη συμφωνία των Πρεσπών, για την προσπάθεια εξαπάτησης του λαού με προεκλογικά μπιχλιμπίδια, για τα συνεχή ψέματα, την πόλωση, τον πολακισμό, την αφόρητη προπαγάνδα, τη διαστροφή της λογικής και την καταρράκωση της ηθικής. 

Δεν είναι βέβαιον αν την πλήρωσε για την περιαγωγή της χώρας σε κατάσταση υποτέλειας (πολιτικής και οικονομικής), ούτε αν πλήρωσε τίμημα που του αναλογεί για τον πολιτειακό εκφυλισμό. Έχω τη γνώμη ότι το εκλογικό σώμα περιεστράφη γύρω απ’ τα συμπτώματα κι όχι τις αιτίες του κακού. Και το μεν εκλογικό σώμα «καλά και άγια» έπραξε, αλλά εκείνοι που θα έπρεπε να έχουν αναδείξει τις αιτίες του κακού δεν τα κατάφεραν. Και επίσης συνετρίβησαν. Μιλώ για την Αριστερά αριστερά της «αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ. 

Όπου, πλην του ΚΚΕ που παρέμεινε εν πολλοίς σταθερό και στάσιμο, τα υπόλοιπα σχήματα απώλεσαν εαυτούς. Με την άνοδό του στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, με γρήγορους ρυθμούς και διαδικασίες δημιούργησε ένα νέο τοπίο δικομματισμού πλην όμως παράδοξο. 

Το κόμμα αυτό κινήθηκε με σθένος και αναλγησία δεξιότερα της Δεξιάς. Μετερχόμενο όμως μια παρδαλή «αριστερή» ρητορική. Έτσι ο δικομματισμός, που ως εκ της φύσεώς του είναι μονοκομματισμός, πήρε νέα χαρακτηριστικά με τους δύο πόλους να συγκλίνουν στα ουσιώδη (όπως και πριν), αλλά να κάνουν την τρίχα τριχιά στα επουσιώδη. 

Και η μεν Δεξιά έμεινε λίγο ώς πολύ πιστή στα χαρακτηριστικά της (με αυξομείωση των δόσεων συντηρητισμού - εκσυγχρονισμού), η δε «αριστερά» έχασε τα αυγά με τα πασχάλια, δολιχοδρομώντας και πελαγοδρομώντας μεταξύ των τοτέμ (Βελουχιώτης) και της πραγματικότητας (Κόκκαλης). 

 Έτσι, η κανονικότητα του δικομματισμού σε συνθήκες προτεκτοράτου πήρε αυτήν την παράδοξη και συνάμα κωμικοτραγική μορφή δυο δεξιών πολιτικών, με τον έναν απ’ τους δύο πόλους, τον ΣΥΡΙΖΑ, να είναι η «αριστερά» του κ. Πάιατ και της κυρίας Μέρκελ. 

Όμως, ακριβώς σε αυτό το σημείο, στη σύσταση και τη λειτουργία του δεύτερου πόλου βρίσκεται και η (ολέθρια για τη χώρα) τραγωδία του ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα αυτό προσπάθησε να παίξει τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας (ενσωματωμένης από καιρό, και στα εθνικά, και στα ευρωπαϊκά πράγματα) χωρίς να το μπορεί παρά μόνον πηγαίνοντας δεξιότερα της Δεξιάς. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε γην και ύδωρ παντού (δημιουργώντας έτσι και την απαραίτητη λάσπη μέσα στην οποίαν βυθίστηκε η συμπεριφορά του). 

Τα πεπραγμένα φυγείν αδύνατον και το τρομερό για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι μετά τις εκλογές θα βαδίσει προς τις νέες εκλογές πάνω στο ίδιο μονοπάτι. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον παγιδευθεί στον εαυτόν του. Θα μετέλθει την ίδια επιχειρηματολογία που τον κατέστρεψε (διότι σε πράξεις δύσκολα έτσι κι αλλιώς θα προβεί), παγιδευμένος σε μια ειμαρμένη εντροπίας και σε ένα κισμέτ τιμωρητικό. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ τιμωρήθηκε απ’ τον ελληνικό λαό. 

Τον οποίον υποτίμησε, ταπείνωσε εκ νέου και σκαιώς εξύβρισε. «Όλα εδώ πληρώνονται» λένε οι άνθρωποι από την εποχή των ποιμένων. Όσο για τον Τσίπρα έδειξε από τι είναι φτιαγμένος πηγαίνοντας από νίκη σε νίκη (με τα ψέματα). Τώρα θα δείξει τι πράγματι είναι πηγαίνοντας από ήττα σε ήττα. 

 Τέλος, δυο-τρεις κατ’ αρχάς σημειώσεις για τα άλλα κόμματα. Εν πρώτοις ο φιλοευρωπαϊκός ευρωσκεπτικισμός του κ. Βαρουφάκη απέδειξε ότι έχει υπόσταση στην ελληνική κοινωνία, κυρίως στους νέους, και ότι άπτεται ερωτημάτων (ασχέτως των απαντήσεων – υπό διαμόρφωσιν και αυτές). Το «ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, μπροστά» της κυρίας Κωνσταντοπούλου την πήγε πίσω σε ένα α-πολιτικό λυκόφως. 

Η ΛΑΕ, ως ένα κόμμα της Αριστεράς με ιστορικές αναφορές στην ταυτότητα και την ιστορία της, υπέκυψε στις αντιφάσεις της, αδυνατώντας να διαμορφώσει πολιτική πρόταση προς τον λαό και να συγκεράσει το ταξικό με το πατριωτικό. 

Πολύ περισσότερο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ακολουθώντας μια σεχταριστική πολιτική (ενώ παράλληλα γινόταν συχνά ουρά του ΣΥΡΙΖΑ σε θέματα όπως η συμφωνία των Πρεσπών). Το ευχάριστο είναι η παρακμή της Χρυσής Αυγής.

 Οι ανοδικές τάσεις του νεοναζιστικού νεοπλάσματος ανεκόπησαν και όταν οι φασίστες παύουν να ανέρχονται, πέφτουν (όπως συχνά έχει αποδείξει η Ιστορία) κι επιστρέφουν στις τρύπες τους. Πέραν του ότι ξεβρομίζει ο τόπος, το πράγμα έχει και μιαν ακόμη χρησιμότητα. Πολλοί εξ εκείνων που είχαν κάνει αυτό το σκιάχτρο, σείστρο ενός εύκολου αντιφασισμού (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Πάιατ και οι «αριστεροί» των ΜΚΟ) θα χάσουν πελάτες. 

Για το Ποτάμι «έρρει τα καλά», όπως και για άλλους σχηματισμούς παράλληλους των κομμάτων του δικομματισμού, Ένωση Κεντρώων, ΑΝΕΛ κ.τ.λ. Μόνη εξαίρεση η εμφάνιση του σχήματος Βελόπουλου με εθνικοπρεπείς και αριστεροδεξιές αναφορές – πιθανόν κι αυτό θνησιγενές. Συνελόντι ειπείν: βγήκαμε απ’ το μνημονιακό παράδοξο του ΣΥΡΙΖΑ και βαδίζουμε στο μνημονιακό τοπίο του μετά ΣΥΡΙΖΑ. Στη νέα κανονικότητα του προτεκτοράτου. 

Με το ΠΑΣΟΚ να μην μπορεί να υποκαταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ΣΥΡΙΖΑ να μην είναι πια (αυτό που προσπάθησε) διάδοχος του ΠΑΣΟΚ. Το παράδοξο ταξίδι του δικομματικού μονοκομματισμού με τις δυο δεξιές στους πόλους του, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζεται προς το παγόβουνο του αδιεξόδου μέσα στο οποίο βολοδέρνει η Ελλάδα σήμερα. 

Σαν σε λαβύρινθο με δύο Μινώταυρους χωρίς Θησέα…