Καμπάνες αφύπνισης συναισθημάτων κρύβουν πολλές μελωδίες .. Μα τούτη εδώ ξεχωρίζει.. Στάθηκα κάποτε μάρτυρας σε ανυπόκριτα δάκρια αδελφικού φίλου στο άκουσμά της. Για μια απώλεια ανεπανόρθωτη.. Κάθε δάκρυ συμβόλιζε και μια κραυγή πόνου που έτσι όπως κυλούσε στα μήλα του προσώπου του σχεδόν τα όργωνε. Μ εμένα σιωπηλό να παρακολουθεί τη πρόωρη γήρανσή του.. Από τότε μου μοιάζει ηφαίστειο εν υπνωσει. Και δεν θέλω να είμαι εκεί όταν θα εκραγεί..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου