ΑΝΤΟΝΙΟ ΓΚΡΑΜΣΙ

Κάθε μέρα θα ήθελα να είναι πρωτοχρονιά..

Τη συγκεκριμένη σκέψη του δεν την είχα διαβάσει όταν μέρες τώρα αμφισβητώ τα σημαινόμενα των γιορτών που μας έχουν επιβάλλει κάποιοι ανιόντες.. Και τυχαία έπεσα πάνω στις ιδέες του με τις οποίες εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πως ήμουν ταυτισμένος αλλά δεν το γνώριζα..

Γράφει ο μεγάλος φυσιοδίφης.. 



Κάθε πρωί, που ξυπνάω κάτω από την απεραντοσύνη του ουρανού, νιώθω ότι για μένα είναι παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Γι αυτό μισώ αυτές τις συμβατικές πρωτοχρονιές που διαρκούν δυο καθορισμένες μέρες που μετατρέπουν τη ζωή και το ανθρώπινο πνεύμα σε εμπορική εταιρεία με τον καλό ισολογισμό της και τον προϋπολογισμό και ένα λογιστικό καθολικό «εις νέον» για την επόμενη διαχείριση.

 Όλα αυτά που εξαφανίζουν την αίσθηση της συνέχειας της ζωής, της ίδια της οντότητάς μας. Για να μας κάνουν να πάρουμε στα σοβαρά ότι, από χρονιά σε χρονιά υπάρχει μια λύση της συνέχειας, πως δήθεν ξεκινά μια νέα ιστορία, με έπαρση για τα καλά, δηλώσεις μετάνοιας για τα ανάποδα κ.λπ. Αυτό θα ήταν κάτι σαν λάθος τόπος σε λάθος στιγμή. Λένε πως η χρονολόγηση είναι η ραχοκοκαλιά της ιστορίας – ας το δεχτούμε προς το παρόν…

Αλλά πρέπει επίσης να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν τέσσερις ή πέντε θεμελιώδεις ημερομηνίες, τις οποίες κάθε άνθρωπος πρέπει να βάλει καλά στο μυαλό του σαν μελανά σημεία της ιστορίας …οι πρωτοχρονιές της ρωμαϊκής ιστορίας, ή του Μεσαίωνα ή της σύγχρονης νέας τάξης.

Και είναι πλέον τόσο τραγικά απολιθώματα, ώστε να εκπλήσσουμε μερικές φορές τον ίδιο τον εαυτό μας πιστεύοντας ότι η ζωή στην Ιταλία ξεκίνησε το 752 και ότι το 1490 ή το 1492 [#] είναι σαν βουνά που η ανθρωπότητα τα πέρασε με μιας μπαίνοντας σε ένα καινούργιο κόσμο, ξεκινώντας μια νέα ζωή από το πουθενά.

Έτσι, [#]γίνεται κάτι σαν εμπόδιο, ένα προστατευτικό κιγκλίδωμα που μας εμποδίζει να δούμε ότι η ιστορία δε σταματάει ξετυλίγεται χωρίς τελειωμό σε μια γραμμή, χωρίς στάσεις, όπως όταν στον κινηματογράφο κόβεται το φιλμ υπάρχει εκείνο το μικρό διάστημα με το εκτυφλωτικό φως της μηχανής προβολής. Γι αυτό μισώ την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Θέλω κάθε πρωί να είναι –και είναι, μια νέα χρονιά για μένα. Κάθε μέρα θέλω να κάνω τους λογαριασμούς με τον εαυτό μου και να αλλάζω προς το καλύτερο. Μέρα αργίας και ανάπαυσης δεν προβλέπεται.

Οι στάσεις που επιλέγω, είναι μόνο όταν νιώθω μεθυσμένος από την ένταση της ζωής μου και θέλω να κάνω μια βουτιά στην ζωτικότητα για να αντλήσω νέα δύναμη. Καμιά μεταφυσική παρερμηνεία! Κάθε ώρα της ζωής μου θα ήθελα να είναι το καινούριο, ακόμα και αν συνδέεται με το παρελθόν. Χωρίς έμμετρες συλλογικές παιανίζουσες θριαμβολογίες -που δήθεν έχουν να κάνουν με τους παππούδες και τους προπάππους μας, που πρέπει να μοιραστώ με όλους τους ξένους στην ιδεολογία μου που δεν με ενδιαφέρουν καθόλου.

Όλα αυτά μου κάθονται στο στομάχι. Περιμένω λοιπόν τον σοσιαλισμό για έναν ακόμη λόγο. Γιατί θα ρίξει στο χωματερή σκουπιδιών όλες αυτές τις ημερομηνίες, που δεν έχουν πλέον καμία απήχηση στο πνεύμα μας, θα δημιουργήσει καινούργιες, που θα είναι τουλάχιστον οι δικές μας, και όχι εκείνες που πρέπει να δεχτούμε άκριτα από κάποιους ηλίθιους ανιόντες μας

[#] 752 Θεωρείται η χρονιά (επαν)ίδρυσης της καθολικής εκκλησίας 1490-1492

Ο Κολόμβος έχει ήδη συντάξει τον περίφημο χάρτη του (1490) και στη συνέχεια (1492), ξεκινάει το ιστορικό του ταξίδι. Ταυτόχρονα (και ίσως ακριβώς γι’ αυτό) το 1492 εκλαμβάνεται σαν τέλος του μεσαίωνα και απαρχή της νέας -«μοντέρνας», εποχής gramsi1

 Ο «προβληματισμός» -παίρνοντας υπόψη και το πότε γράφτηκε, είναι κατά τη γνώμη μας, από τα γλαφυρότερα για το νέο έτος και έχει να κάνει με τη φιλοσοφία «Odio gli indifferenti» |>“Μισώ τους αδιάφορους”<| και τις αναζητήσεις του μεγάλου αυτού επαναστάτη, που δεν πρόλαβε να ανθίσει .

Αυτό -στο βάθος του μυαλού του Antonio Gramsci είναι -προφανώς πολύ περισσότερο από μια φευγαλέα σκέψη γύρω από τη νέα χρονιά. Είναι ένας ύμνος για τον πλούτο της ζωής, στην πολυπλοκότητα και στα απρόβλεπτά της, το ουσιαστικό που αντιπροσωπεύει, στο διάβα μας η κάθε μέρα, είναι εκείνη η «κόκκινη γραμμή» που έχουμε απέναντι και αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα, παρέα με «τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας»,

Είναι η στιγμή «π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει, κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων», όπως ο καθένας αντιλαμβάνεται τον εαυτό του μέσα από την αυτοπραγμάτωση και καθόλου οι ευχές (και «ευχές») στο τέλος της παλιάς χρονιάς στην αρχή της νέας.

Σε ό,τι μας αφορά… Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα / και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του / κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις / και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.

Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, (γίνε) διαφεντευτής / Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα, / πέσουν καιροί οργισμένοι, / κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα, / για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια… Μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! τσεκούρι! τράβα! ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το, και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα, για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα ……

Φτάνει μια ιδέα να στο πει,
μια ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί,
που θα είναι απάνου απ’ όλα _______________________________________________________________________________ Antonio Gramsci |>1- Ιαν-1916<|, δημοσιεύτηκε στο |>«Avanti!»<| έκδοση Torino, (rubrica “Sotto la Mole”)
ΠΗΓΗ ΑΤΕΧΝΩΣ