Η ΠΛΗΓΗ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ

Παρακολουθώ ν’ ανταλλάσσονται, υπό τις παρούσες γνωστές σε όλους κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, ευχές κατά μυριάδες από τα Μέσα Κοινωνικής «Απομόνωσης», σε ένα άνευ προηγουμένου ψυχοδραματικό πάρτη της καλλίτερης ατάκας. Λόγια ξύλινα, που δεν έχουν γιατί δεν το αντέχουν το ειδικό βάρος της ψυχής. Ανταλλαγή ανέξοδων φιλοφρονήσεων και όχι ουσίας επειδή αυτή δεν εκτίθεται στη δημόσια θέα. Είναι ατομική και αποκλειστική και προϋποθέτει τη ζωντανή παρουσία. Ας είναι.. Κανείς μωρέ μα κανείς δεν είχε την ευαισθησία ν’ αφιερώσει έστω και δυο λέξεις στα νιάτα μας που οι πολιτικοί αλήτες της βίαιης αναδιανομής του πλούτου εξοστράκισαν στη ξενιτιά; Κανείς μα κανείς δεν είχε δυο λόγια μνήμης για τα καλλίτερα μυαλά μας; Κανείς για την οδυνηρή νεομετανάστευση; Θα κάνω εγώ το ελάχιστο που μπορώ για να ξεπλύνω τη τιμή όλων μας.. Μια αφιέρωση. Ένα τραγούδι βάλσαμο στην πληγή της απώλειας..