ΣΤΟ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //

Όλη η Πλάκα έχει υποταχθεί στα κελεύσματα της τουριστικής ανάπτυξης και του φτηνού φολκλόρ.

 

Όλη; Όχι. Γιατί μια μικρή συνοικία, τα γραφικά Αναφιώτικα, αντιστέκεται ακόμα στην ισοπέδωση και θα συνεχίζει να το κάνει, όσο υπάρχουν άνθρωποι που την αγαπούν και την προστατεύουν, σαν γαλατικό χωριό που πάει ενάντια στον κανόνα του εκφυλισμού.

 

Αν τα Αναφιώτικα είναι ο προθάλαμος της Ακρόπολης, έχουν κι αυτά ένα δικό τους προαύλιο: ένα μικρό κήπο, που ενώνει τη συνοικία με την οδό Στράτωνος και δίνει μια μικρή πρόγευση στο διαβάτη για όσα ακολουθούν στην κορυφή του λόφου.

 

Ο χώρος αυτός ήταν απροσπέλαστος, γεμάτος μπάζα και σκουπίδια που συσσωρεύονταν, ώσπου τον καθάρισε ο Γιώργος Κουτλίδης, τον “απαλλοτρίωσε” για λογαριασμό του Δήμου και τον αξιοποίησε με μεράκι και φροντίδα, στολίζοντάς τον με δικά του μικρά έργα λαϊκής τέχνης (ζωγραφιές, αγιογραφίες, κτλ). Σταδιακά διαμόρφωσε έναν πολύ ωραίο χώρο με δρομάκι και κήπο με ξερολιθιές, στις οποίες ήταν εντοιχισμένα τα έργα (τεχνοτροπία φρέσκο).

 

Τι σημαίνει όμως Λαϊκή Τέχνη; Είναι τέχνη (κατά κανόνα) ανώνυμη και μαζική, που προέρχεται από το λαό κι απευθύνεται σε αυτόν, διαφορετικά χάνει την αξία και το νόημά της, τον αυθεντικό της χαρακτήρα. Αυτή ήταν κι η βασική έννοια του Γ.Κ. που φιλοτέχνησε το χώρο κι εξέθετε δημόσια τα έργα, σε μια ιδιότυπη ανοιχτή και δημόσια γκαλερί, χωρίς να σκοτίζεται για τυχόν φθορές και μικροκλοπές των έργων. Εξάλλου “εγώ θα χαλάσω πριν από αυτά” συνήθιζε να λέει προφητικά, όταν τον βρήκε η αρρώστια από την οποία κατέληξε, το μακρινό 94′. Άφησε όμως πίσω του κάτι διαχρονικό, που δεν μπήκε ποτέ προς πώληση ως εμπόρευμα, και το χαίρονταν όλοι ανεξαιρέτως.

 

Ή μάλλον σχεδόν όλοι. Γιατί πάντα θα βρεθεί η εξαίρεση στον κανόνα -που αυτή τη φορά επιβεβαιώνει τον εκφυλισμό. Τον περασμένο Φλεβάρη, άγνωστοι βανδάλισαν το μικρό κήπο, έκλεψαν δεκάδες ζωγραφιές και κατέστρεψαν ό,τι δεν κατάφεραν να ξηλώσουν. Άφησαν πίσω τους μόνο λίγα έργα άθικτα και τη σύντροφο του Κουτλίδη που προσπαθεί να περισώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται, για να διαμορφώσει ξανά το χώρο, ώστε να θυμίζει την προηγούμενή του μορφή. Όπως σημειώσαμε και στην εισαγωγή άλλωστε, το σημαντικό είναι να υπάρχουν άνθρωποι που να αγαπούν και να φροντίζουν τις γειτονιές και τη λαϊκή τους ψυχή (μακριά από την υποκρισία και τη βιτρίνα των διάφορων Ατενίστας).

 

Ως ελάχιστη συμβολή σε αυτή την προσπάθεια, το Ατέχνως φιλοξενεί μαζί με το σημερινό κείμενο κι ένα μικρό φωτογραφικό αφιέρωμα στο χώρο, όπου οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους.

ΑΤΈΧΝΩΣ