Εργάζεται πολύ, ονειρεύεται πολύ και στον ελεύθερο χρόνο του καλλιεργεί το αμπέλι του ή απλώς δραπετεύει...
Με αφορμή το νέο του βιβλίο «ΑΝΤΙφασιστικά – ΑΝΤΙρατσιστικά» ο Στάθης μας μιλάει για όνειρα και συνθήματα, για τον Θουκυδίδη, τον Όργουελ, τον Μποστ, αλλά και για τον Αι Γουει Γουέι και τους Podemos...
Το 34ο βιβλίο του Στάθη που κυκλοφορεί απο τις Εκδόσεις ΚΨΜ περιλαμβάνει σκίτσα και κείμενα ενάντια στο φασισμό και ρατσισμό που δημοσιεύθηκαν τη περίοδο 2011-2016.
«Είναι μια προσπάθεια από τη δική μου πλευρά, με τις μικρές μου δυνάμεις ως σκιτσογράφου και πολίτη, να απευθυνθεί στους παίδες, τα κορίτσια και τα αγόρια, αλλά και σε μας τους μεγαλύτερους με μια γλώσσα, τη σάτιρα, που είναι υποχρεωμένη να αναζητά την αλήθεια, αλλιώς σάτιρα δεν είναι..» μας λέει ο γνωστός σκιτσογράφος-δημοσιογράφος που πολλοί αγαπούν και πολλοί αγαπούν να μισούν, ακραία συναισθηματικός για τους μεν, ακραία δογματικός για τους δε.
Είναι ένα βιβλίο αφιερωμένο στα παιδιά που πολύ θα ήθελε ο δημιουργός του να πάει στα σχολεία, «όνειρο θα μου πείτε, αλλά χωρίς όνειρα μόνο εφιάλτες θα βλέπουμε»...
Γιατί στα παιδιά ειδικά;
«Διότι η αφαίρεση της Ιστορίας απ’τη ζωή μας έχει επιτρέψει στον φασισμό να βάλει πάλι στο στόχαστρο τους νέους ανθρώπους.
Βεβαίως και θα ήθελα να πάει στα σχολεία. Διότι και στο σχολικό περιβάλλον, ενίοτε ξηρό, η γελοιογραφία θα διατηρούσε το γλαφυρόν της διήγησης. Με τα ανάλογα αποτελέσματα. Που μάλλον η εξουσία, ούτε η τρέχουσα φαίνεται να τα θέλει, όχι λόγω όσων λέει το βιβλίο, αλλά λόγω εκείνου που το δημιούργησε. Δυστυχώς…»
Πως εικονογραφούνται τα όνειρα; Πως μεταδίδονται;
«Η μουσική, η ζωγραφική, το θέατρο, όλες οι τέχνες είναι οι λέξεις των ονείρων».
«Ξυπνήστε αυτούς που κοιμούνται, αφήστε αυτούς που ονειρεύονται» λέει το γνωστό σύνθημα...
«Τα συνθήματα των Εξαρχείων πάντα μου άρεσαν, αλλά ποτέ δεν τα συμπάθησα. Το πνεύμα τους παραπέμπει στο στυλ του Μάη του 68 και συνεπώς χαρακτηρίζεται από μια εξυπνάδα μεν ,αλλά κάπως αυτάρεσκη και αλαζονική.»
Μήπως και τα συνθήματα είναι πια γραφικά;
«Ναι ορισμένα συνθήματα είναι γραφικά, πάντα συμβαίνει αυτό όταν κάτι χάνει την αλήθεια του. Γραφικό όμως μπορεί να γίνει κάτι που παραμένει αληθινό, αλλά έχει συκοφαντηθεί αρκετά…»
Έχεις σκεφθεί πως η εποχή, δυστυχώς, ευνοεί τους
σκιτσογράφους, φωτορεπόρτερ, εικαστικούς... έχω στο μυαλό μου την
περίπτωση του Κινέζου Αι Γουέι Γουέι.«Ο θλιβερός Αι Γουει Γουει που παράστησε τον μικρό πνιγμένο Αϊλάν, δυστυχώς δεν πνίγηκε και ο ίδιος. Δεν μου είναι απλώς ενοχλητική αυτή η ευκολία του πιασάρικου, αλλά τη θεωρώ υβριστική για τα ανθρώπινα. Γελοιότητες που αποσκοπούν στην εντύπωση και βιάζουν τη συγκίνηση.»
Ο Μπόστ έχει γράψει για σένα «ξέρει ν ακούει τα μηνύματα των καιρών». Τι ακούς σήμερα;
«Μεγάλο βάρος μου χρέωσε ο Μπόστ! Δεν είμαι ποιητής, ακούω και βλέπω ό,τι ακούμε και βλέπουμε όλοι μας. Απλώς τα σχολιάζω και μπαίνω στη βάσανο αλλά και την απόλαυση της συζήτησης. Άλλωστε η συζήτηση και το γέλιο είναι τα δύο εκείνα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που τους έβγαλαν απ’ τη φύση και τους οδήγησαν στον πολιτισμό, την έλλογη αντίληψη για τη φύση…»
Πιστεύεις πως ενωμένοι μπορούμε; Γιατί στην Ισπανία δεν τα κατάφεραν...
«Οι Unidos Podemos δεν τα κατάφεραν (για πλήθος λόγων) αλλά άλλοι Unidos τα είχαν καταφέρει αλλού και θα τα καταφέρουν ξανά στο μέλλον. Η ενότητα είναι βασική προϋπόθεση για τους αδύναμους προκειμένου να αντιμετωπίσουν την πανάρχαιη τέχνη του «διαίρει και βασίλευε» των Δυνατών.»
Με ένα καλό κρασί ξεχνιέσαι ή θυμάσαι; Και τι είναι πιο χρήσιμο;
«Και τα δύο! Και ξεχνιέμαι και θυμάμαι. Τα οποία είναι επίσης χρήσιμα και τα δύο.»
Ο Όργουελ που επικαλείσαι και στο κείμενο για το βιβλίο («η κυρίαρχη οργουελιανή προπαγάνδα απεχθάνεται σαν τη Νέμεσή της την απόδοση τιμής στους τίμιους») λέει στο «1984» «όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον». Ισχύει πάντα αυτό;
«Από Κτίσεως Κόσμου , από τότε που το είπε ο Θουκιδίδης. Μάλιστα οι Ρωμαίοι είχαν προχωρήσει και σε μια συμβολιστική αποτύπωση αυτής της αλήθειας: «έξυσαν» από τις δέλτους της Ιστορίας τους Ετρούσκους. Κι ύστερα τους Καρχηδόνιους.
Βεβαίως στη σύγχρονη εποχή την ιστορία δεν τη γράφουν οι νικητές και η αλήθεια εν τέλει κατισχυεί. Το δυσάρεστο κι επικίνδυνο είναι ότι οι κρατούντες μπορούν να καθαιρούν την κατίσχυση της αλήθειας και να ακυρώνουν την επιρροή της στις κοινωνίες. Δια της προπαγάνδας .Υπ΄αυτήν την έννοια , ναι! Όποιος ελέγχει το παρελθόν και το υποβαθμίζει σε «αφήγημα» σε «αλήθεια του άλλου» (άνευ της αποδείξεως της) ποδηγετεί (ή τουλάχιστον προσπαθεί να ποδηγετήσει) το μέλλον».
Πάλι ο Όργουελ υποστηρίζει πως «το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική». Θεωρείς πως οι επαναστάτες λιγόστεψαν ή ήταν πάντα λίγοι;
«Οι επαναστάτες είναι πάντα λίγοι, η επανάσταση τους κάνει πολλούς και το τέλος της επανάστασης τους ξανακάνει λίγους.»
Και τέλος ο ορισμός του Όργουελ περί αριστερού είναι πως «αριστερός είναι ένας λάτρης της εξουσίας χωρίς εξουσία». Ο δικός σου;
«Αριστερός είναι αυτός που διεκδικεί δικαιοσύνη και αγωνίζεται για εκείνες τις ιδέες που θα έδιναν στη δικαιοσύνη σάρκα και οστά: την ελευθερία, την ισότητα, την ισηγορία, την ισονομία και την αδελφοσύνη…»
Tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου