Θανατηφόρους απολογισμούς. Το ζεϊμπέκικο στο Δουργούτη της ανελέητης φτώχειας και τα όνειρα που έσβησαν στην γενέτειρά μου από την παγκόσμια ήττα των λαϊκών κινημάτων.
Θυμάμαι να είχε πλημμυρίσει η πλατεία εμπρός στην μοναδική τηλεόραση όταν εγώ βγήκα στο γυαλί. Ούτε που το χωρούσε ο νους τους!!
Το παιδί μας κραύγαζαν με τον πατέρα μου εξόριστο και την μητέρα μου την κομμουνίστρια να με κοιτάζει βλοσυρά!
Για να μην πάρει ο κ&λος μου αέρα αγρίευε (η κατά τους σημερινούς μεταμοντέρνους..κακοποιήτρια!!) ακόμη και όταν έπαιρνα τις στροφές ενός ζεϊμπέκικου.
«Σα το χορεύεις αγόρι μου νάσαι ο Διγενής» με νουθετούσε ο πατέρας μου από μικρό . «Αν δεν νιώθεις τη λάβα του ως το τελευταίο σου κύτταρο, δεν είσαι κι αν δεν είσαι, μη σηκώνεσαι.. Θα προδοθείς. Γιατί τα βήματά σου δεν θα σέρνουν τα "σεκλέτια" σου όπως οι δούλοι τις σιδερένιες τους μπάλες. Θα είσαι ψεύτικος. Παλιάτσος σε ακροβασίες. Και το ζεϊμπέκικο δεν είναι τσίρκο. Είναι ένας πόνος ασίγαστος, βουβός. Αυστηρά προσωπικός. Απολογιστικός Μια πλήρης περιστροφή πάνω από το σώμα της ήττας σου. Το νεκρό κρυφό όνειρό σου. Μια περιστροφή τριακοσίων εξήντα μοιρών που αρχίζει από σένα και καταλήγει σε σένα. Που χωράει όλα όσα έζησες. Από τη γέννα ως τον θάνατο. Γι αυτό και δεν γουστάρεις λεζάντες. Μόνος ήρθες και μόνος θα φύγεις. Κι όταν στην άκρη της στροφής χαστουκίζεις με την παλάμη σου τη γη, ζητάς, απαιτείς να σου αναστήσει τ’ όνειρο. Διαφορετικά, ν’ ανοίξει να σε υποδεχτεί. Έτσι σιωπηρά.. Ήσυχα.. Δίχως φανφάρες και φούμαρα. Δίχως χειροκροτήματα Επειδή ο πόνος σαν την ήττα δεν παρελαύνει. Αντιθέτως. Τρυπώνει ανεπιθύμητα στο σώμα και τα εννιά όγδοα είναι η μόνη έξοδος κινδύνου προς τη ζωή για τον ξενιστή». Ειδικά όταν αυτά έχουν ντυθεί τη φωνή του ανεπανάληπτου Μητροπάνου προσθέτω σήμερα εγώ. «Παράδειγμα αρσενικού.. Παράδειγμα κομμουνιστή» κατέληγε πάντα καθώς έπαιρνα τη τελευταία ..επινίκια στροφή στο Περιβόλι τ’ Ουρανού..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου